พัชรี

ผู้เขียน : พัชรี

อัพเดท: 04 มี.ค. 2008 08.54 น. บทความนี้มีผู้ชม: 4816 ครั้ง

ลองอ่านกันดูนะค่ะ


จุดเริ่มต้น

เรื่องยางลบผู้กล้าหาญ

 

            ผมเป็นยางลบที่ถูกซื้อตัวมาจากร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งใกล้บ้านของเธอ  เด็กสาวคนหนึ่งที่มีหน้าตาน่ารัก  จิ้มลิ้ม  แต่อุปนิสัยของเธอดูเป็นคนที่มีความพยายาม  มุ่งมั่นอย่างสูง  แต่เมื่อผมมาอยู่กับเธอนานขึ้น  มันกลับยิ่งทำให้ผมได้รู้สึกว่า เธออ่อนต่อโลกมาก  เธอไม่ค่อยมีใครคบเป็นเพื่อน  จากการสังเกตของผมที่ได้ติดตามรับใช้เธอที่โรงเรียน  เวลาอาจารย์สอน  เธอมักทำหน้างง ๆ สงสัยอยู่ตลอดเวลา  จนเมื่ออาจารย์นัดสอบ  ใบหน้าของเธอจากที่กำลังงงอยู่ดี ๆ กลับกลายเป็นหน้าไม่พอใจแถมยังทำหน้าหนักใจอีกต่างหาก  โอ้ว!ผมชักกลุ้มไปกับเธอซะแล้วสิ

                แต่แล้ววันหนึ่งที่บ้านของเธอ  เธอนั่งมองผมพร้อมกับหมุนผมไปมาด้วยนิ้มมือของเธอเอง  ในใจผมมีนอยากร้องตะโกนว่า

                “เวียนหันแล้ว หยุดหมุนสักทีได้ไหม”แต่ผมก็ได้แค่คิดหรือพูดกับตัวเอง เพราะถึงผมพูดไปเธอหรือใครก้ไม่ได้ยินที่ผมพูดอยู่ดี และถึงแม้เธอจะเอาผมไปแนบหูเพื่อฟังเสียงหัวใจ ก็ไม่ได้ยิน คงไม่มีใครมาน้ำเน่าจนฟังเยงหัวใจผมรู้เรื่องหรอกนะ แต่มีคนฟังรู้เรื่องนะ อ้าวอย่าเพิ่งสงสัยว่าใคร ก็คุณกำลังอ่านใจผมอยู่นี้ไง

                “เจ้ายางลบ หากเจ้าเป็นเรา เจ้าจะทำอย่างไรดีกับปัญหาครั้งนี้”

          อยู่ดี ๆ เธอก็ถามผมขึ้นมาซะงั้น  ผมก็อยากตอบเธอกลับนะ  แต่มันติดก็ตรงที่ว่า “ผมพูดไม่ได้”นี้แหละปัญหาใหญ่ของผม

          “ลองหาวิธีอื่นดูไหม มันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้”

                ผมพูดออกไป ก็ผมอยากตอบเธอนี้  ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินก็ตาม  และถึงแม้ว่าผมจะตอบไป  เธอก็ยังคงนั่งหมุนให้ผมเวียนหัวอยู่อย่างนั้น

                “เฮ้อ...”

                โอ้โห้  ไม่อยากบอกเลยว่า  เธอถอนหายใจรดผม  แต่สิ่งที่คุณอ่าน  คุณไม่ได้สัมผัสกับมัน  ลมหายใจที่เธอถอนออกมาเมื่อกี้  มันทำให้ผมอยากมีความหวังว่า  หากโลกใบนี้มีนางฟ้า  ได้โปรดเถิด  โปรดดลบันดาลให้ผมมีมือสักทีเถอะ  เหตุผลที่ผมอยากมีมือก็เพื่อที่ผมจะได้เขียนจดหมายตอบกลับเธอได้  แต่คุณอย่าสงสัยผมอีกครั้งว่าผมจะเขียนได้เหรอ  ผมขอตอบอย่างมั่นใจว่า ได้!!! ก็ผมไปเรียนกับเธอทุกวัน  ทำไมผมจะเขียนหนังสือไม่ได้  ผมเป็นยางลบนักศึกษาเชียวนา  ไม่อยากจะคุย! แต่ผมรู้สึกว่าจะคุยทั้งเรื่องเลย  น่าหมั่นไส้ผมไหมครับ  แต่ที่ผมอยากขอให้นางฟ้าช่วยดาลให้ผมมีมือนั้น  ก็มีเหตุผลที่น่าจะเป็นหัวข้อใหญ่ ๆ อยู่ 2 ข้อ คือ แตน แต่น แต้น

เหตุผลข้อที่1 ผมทนรับกลิ่นปากของเธอไม่ไหว แต่เมื่อผมเขียนได้ ผมจะเขียนว่า “กลิ่นปากเธอแรงจัง” เป็นอันดับแรก

และเหตุผลข้อที่ 2 คือ ผมไม่อยากให้นางฟ้าดลบันดาลให้ผมพูดได้ เพราะหากผมพูดได้ นั่นหมายถึงการที่ผมจะต้องพูดคุยโต้ตอบกับเธอ ซึ่งผมก็ทนรับกลิ่นปากนั้นไม่ไหวเป็นแน่แท้

“อะ อ้วก”

ผมอยากจะอาเจียนแล้ว  อยากรู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะหยุดหมุนผมสักทีจะตายแล้วนะ  แล้วผมมีชีวิตด้วยเหรอนี้  แต่แล้วเธอก็เหมือนรู้ทันความคิดของผม  เธอหยุดหมุนผมแล้ว

“เย้ๆๆๆ ดีใจจัง”

เธอวางผมลงบนโต๊ะแล้วนำปากกาคู่ใจของเธอมาขีดเขียนข้อความลงบนตัวผม  ผมอยากรู้ว่ามันเป็นข้อความอะไรกัน  แต่ผมก็ไม่สามารถมองเห็นได้

 

วันสอบ

ทุก ๆ คนเตรียมอุปกรณ์ที่จะใช้ในการสอบออกมาจากกระเป๋า  เธอก็หยิบผมออกมาเช่นกัน  แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเอามือน้อย ๆ ของเธอมากุมผมไว้  ผมสงสัยอยู่ว่าเธอคงจะตื่นเต้น  แต่แล้วเมื่ออาจารย์แจกข้อสอบ  เธอก็ขีด ๆ เขียน ๆ ลงในกระดาษคำตอบอย่ามั่นใจ  โดยมองผมไปพลางก้มลงเขียน  เธอทำเหมือนผมเป็นหนังสือไม่ใช่ยางลบซะแล้วสิ  เธอจับผมพลิกไปมาแล้วขีด ๆ เขียน ๆ อีกครั้ง  โอ้ว!นั่นอาจารย์กำลังเดินมาทางนี้แล้ว ว้าว!...จริงซะด้วย แต่ดูเหมือนเธอจะลนลานเต็มที แต่ผมก็ตอบสนองความอยากรู้ของผมอย่างเต็มใจทันใด

ตุ้บ!

ผมกลิ้งหลุน ๆ ไปแทบเท้าอาจารย์

“อาจารย์คร้าบบบ! บอกผมหน่อยว่าผมเป็นยางลบหรือหนังสือน้อยที่เป็นโพยของเอกันแน่”ผมตะโกนถามทันทีที่อาจารย์เก็บผมขึ้นมา ที่ตะโกนถามน่ะ อาจารย์จะได้ยินไหม อาจารย์หมุนผมไปมาแล้วทำสีหน้าเกร็ง ขึงขัง แบบว่าโมโหนั่นเอง พร้อมกับหยิบกระดาษคำตอบของเธอขึ้นมาแล้วเขียนกากบาททันที

“พวกเธออย่าเอาอย่างสาธิกานะ มันเป็นการกระทำที่ไม่ดี ไม่สมควรทำหรือเอาอย่าง เราควรใช้ความรู้ที่มีอยู่ทำข้อสอบ ไม่ใช่ทำโพยข้อสอบแบบนี้ตั้งแต่อาจารย์กล่าวออกมานักเรียนทุกคนก็สะดุ้งรวมถึงผมด้วย  แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาทำโพยเหมือนกันหรือว่าสะดุ้งน้ำเสียงของอาจารย์กันแน่  แต่ก็ขอให้เป็นอย่างหลัง  นี้ผมคิดผิดหรือคิดถูกนะ  ที่ทำแบบนี้  แต่ยังไงก็เพื่อความถูกต้อง

“สาธิกา เธอออกไปรอเพื่อน ๆ ข้างนอกห้อง แล้วคราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม?”อาจารย์กล่าวพร้อมยื่นผมคืนให้กับเธอ

“เข้าใจค่ะอาจารย์”

เธอรับคำเสียงอ่อยพร้อมกับหมุนตัวกลับ  เธอเดินคอตกออกมานอกห้อง  ผมรู้สึกขณะที่ออกมาพร้อมกับเธอ  ผมเหมือนอยู่บนสวรรค์เลยครับ  ตัวเบาหวิวเหมือนลอยอยู่ในอากาศ  สักพักนรกก็มาเยือนเมื่อผมรู้สึกตัวอีกทีว่าผมกำลังดิ่งลงมาจากสวรรค์  ลำตัวปะทะกับแรงลมเต็มๆเรื่อยๆ และก็

ตุ้บ!


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที