Lacin

ผู้เขียน : Lacin

อัพเดท: 24 พ.ย. 2006 13.12 น. บทความนี้มีผู้ชม: 8593 ครั้ง

เพราะความอยากรู้อยากเห็นรักสนุกและความชอบส่วนตัว ทำให้เธอต้องกลายเป็นเด็กสาวต้องคำสาป แต่ชีวิตของเธอไม่ได้มืดมน... การผจญภัยเพื่อการถอนคำสาปร่วมกับเพื่อนใหม่ที่ได้พบเจอเป็นไปอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางอันตรายต่างๆที่ไม่อาจะสั่นคลอนมิตรภาพและกำลังใจในการต่อสู้ลงไปได้.....


ตอนที่1 การเริ่มต้น

 

ตอนที่1 การเริ่มต้น


หรียญทองส่งประกายระยับวับวาวชวนให้นัยน์ตาสีเขียวขุ่นที่ค่อยๆจางลงก่อนมีสีแดงเข้มขึ้นมาแทนทีพราวระริกอย่างตื่นเต้น มือเรียวเล็กปัดเสยเส้นผมสีบลอนด์ที่หล่นลงมาปรกหน้าขึ้นลวกๆอย่างไม่คิดจะใส่ใจ ด้านหลังปลายผมสีบลอนด์ของเธอแทบจะสัมผัสถึงเอวทั้งๆที่รวบหางม้าไว้สูงเหนือศีรษะ จมูกโด่งสันได้รูปสวยงามรับกับใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่และริมฝีปากสีชมพูประกายมุกงามอย่างไม่จำเป็นต้องพึ่งลิป


                โอลิเวีย รู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นออกมานอกหน้าอก ***ความรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งของสูงค่า ที่กระตุ้นให้นิสัยเสียที่แก้ไม่หายอย่างคนเอาแต่ใจ คืออยากได้อะไรก็ต้องได้นั้น เผยออกมาทางดวงตาสีแดงซึ่งแสดงถึงว่าเจ้าตัวนั้นต้องการสิ่งของตรงหน้าขนาดไหน


 


“ไง หนูน้อย อยากได้เหรียญนี่อย่างนั้นหรือ?” เสียงของลุงเจ้าของร้านขายสินค้ามีระดับเอ่ยขึ้น ขณะที่มือหยาบกร้านใช้ผ้าผืนเล็กหยิบเหรียญสีทองออกมาจากในตู้กระจก ก่อนจะบรรจงวางลงบนเบาะสีแดงขนาดเล็กพอดีเพื่อให้โอลิเวียได้หยิบสินค้าขึ้นมาดูโดยที่มีภาชนะรองรับ


 


“สนใจค่ะ” เสียงหวานเล็กตอบไม่ตรงคำถาม ลุงเจ้าของร้านขมวดคิ้วมุ่น “ราคาของมันคงแพงน่าดู...” สิ้นประโยค นัยน์ตาทีพราวระริกสีแดงเพลิงเข้มก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวขุ่นเหมือนเก่า เมื่อเจ้าตัวพยายามสงบจิตใจ เพื่อการเจรจาต่อรอง....


 


เสียงเอ่ยของสาวน้อย ที่น้ำเสียงคล้ายเสียดายแกมชั่งใจทำให้เสียงหัวเราะทุ้มๆของคุณลุงดังขึ้นเบาๆก่อนกระแอม


 


“ราคาก็.... แค่..... สามพันเก้าร้อยซิล แต่เห็นแก่เด็ก ลุงจะขายให้หนูในราคาสามพันห้าร้อยซิลสนใจไหมละ” เด็กที่ว่า พอได้ยินราคาและน้ำใจของเจ้าของร้านที่จะลดราคาให้ แทนที่จะยิ้มปิติ ใบหน้าก็หมองหม่นลงทันที นัยน์ตาสีเขียวขุ่นนั้นหลุบลงอย่างเศร้าสร้อย


 


“ราคาสูงอย่างที่คิดไว้เลย หนูคงไม่มีปัญญา ตอนนี้ค่าขนมที่เก็บไว้ของหนูก็มีแค่สองพันสามร้อยซิล”


“โธ่เอ๊ย หนูน้อย ถ้าอยากได้ทีหลังก็เรียกพ่อแม่มาช่วยดูช่วยจ่ายแล้วกันนะ เพราะว่าราคาของเหรียญนี่น่ะสองพันสามร้อยซิลขายให้ไม่ได้หรอก” คุณลุงว่ากลั้วหัวเราะ


“ถ้าอย่างนั้น.... หนูซื้อมันด้วย***นี่ได้ไหมคะ” เด็กสาวเอ่ยถามพลางล้วงกระเป๋าเสื้อหาสิ่งที่ต้องการ ก่อนนำมันมาวางไว้วนเบาะสีแดงขนาดเดียวกับอีกอันนึง


 


                ภาพของสิ่งของตรงหน้าทำเอาลุงเจ้าของร้านลืมหายใจไปชั่วครู่ แหวนแก้ววงเล็กจิ๋วขนาดใส่ได้แค่นิ้วของเด็กกับสาวร่างเล็กเท่านั้น ทั้งๆที่เป็นแค่แก้วกับส่องประกายงดงามอย่างน่าประหลาด


 


“แหวนคริสตัลของหนู พอจะแลกกันได้ไหมคะ” เงียบไปอึดใจหนึ่ง ลุงเจ้าของร้านจึงสามารถเรียกสติกลับมาได้ “คุณพ่อบอกหนูว่าราคามันสักประมาณ สามพันห้าร้อยซิลพอดี”


 


“ได้สิ ถ้าราคามันตามนั้น แต่ว่าลุงไม่อยากจะโกงเด็กหรอกนะ ความจริงแล้วลุงว่าพ่อของหนูน่าจะประเมิณราคามันพลาด เอาเป็นว่าลุงจะจ่ายเงินทอนให้หนูด้วยดีไหม” คนสูงวัยกว่าเอ่ยด้วยเสียงอบอุ่นอ่อนโยน เด็กสาวพยักหน้าแล้วการเจรจาก็เป็นอันสิ้นสุด


 


โบลีเวียก้าวออกจากร้านมา เธฮได้เหรียญที่ต้องการพร้อมกับเงินทอน เหรียญร้อยซิลห้าเหรียญ  แต่หนึ่งในนั้น โบลีเวียใช้มือขัดนิดหน่อยก่อนจะยกขึ้นดมกลิ่น


 


                ใช่ เหรียญนี่ก็ใช่ด้วย....


                ตาแก่นั่นโง่ชะมัด...


 


“เจ้าหนูน้อยนั่นโง่ชะมัด!!” เสียงของลุงเจ้าของร้านเจ้าของรอยยิ้มใจดีและน้ำเสียงอ่อนโยน เอ่ยโพล่งออกมาหลังจากที่ดูท่าว่า หนูน้อยโง่นั่นจะเดินจากร้านไปไกลเกินกว่าได้ยิน


 


                แหวนคริสตัลนั่นเป็นสมบัติของตระ***ลนักปราชญ์ผู้ยิงใหญ่และยังเป็นตระ***ลที่สร้างนักรบในตำนานมาแล้วหลายต่อหลายคน ก่อนที่ตระ***ลที่ว่านั่นจะต้องสิ้นลงเมื่อลูกหลานเริ่มแตกคอ และกระจายไปคนละทิศคนละทาง ด้วยสกุลที่เปลี่ยนไป รวมทั้งการตั้งตัวใหม่ในอาชีพใหม่ๆ ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าใครคือทายาทของตระ***ลยิ่งใหญ่ที่ว่า


 


                วอร์ตัน ตระ***ลผู้สร้างความปรองดองและสงคราม


                วอร์ตัน ตระ***ลผู้สร้างนักปราชญ์และนักรบ


 


ราคาของแหวนคริสตัลประจำตระ***ลที่ว่านี้ มันก็ไม่ใช่น้อยๆ อย่างต่ำก็คงราวๆสี่ซ้าห้าแสนซิล พ่อแม่ของเจ้าหนูนั่นก็โง่ไม่น้อยไปกว่ากันเลยที่ปล่อยให้ลูกสาวอายุอานามไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นมาถือแหวนราคาแพงลิบที่มีทีท่าว่ายิ่งเก่ายิ่งแพงขึ้นเรื่อยๆมาเดินเล่นในตลาดมืดอย่างนี้


 


ใช่.. โง่แสนโง่


ตาแก่นั่นคงยังไม่รู้ว่าแหวนที่ได้ไปนั่นมันเป็นของปลอม!!


สร้างขึ้นโดยมือฉมังอย่างเธอเอง


 


                เด็กสาวยิ้มกริ่มในความฉลาดของตัวเอง ***แหวนเก๊นั่นต่อให้เก่งแค่ไหนก็ไม่มีทางดูออก เว้นเสียแต่ว่าจะใช้นักเวทมาดูให้ แต่***พวกนักเวทสมัยนี้ยโสจะตาย ไม่มานั่งรับงานตรวจของไร้สาระให้พ่อค้ากระจอกๆในตลาดมืดหรอก กว่าตาแก่นั่นจะรู้ว่าถูกหลอกเธอเองก็คงจะแก่หงักหรือไม่ก็ตายไปซะแล้วละ


                โอลิเวียโคลงคอคลายความเมื่อยล้าก่อนจะเก็บเหรียญร้อยซิลสี่เหรียญเข้ากระเป๋าเสื้อ ในมือบางตอนนี้เหลือเพียงเหรียญที่ซื้อหรือแลกมากับเหรียญที่ได้มาพร้อมกับเงินทอน เธอเป่าลมใส่เหรียญทั้งสองในมือเล็กน้อยก่อนจะใช้ฝ่ามืออีกข้างประกบทับ ปากบางสีมุกพึมพำท่องมนตร์อะไรบางอย่าง แสงสีขาวลอดผ่านนิ้วทั้งสิบของเธอวูบสั้นๆ ก่อนที่เธอจะพินิจเหรียญในมืออีกครั้ง


 


                ของจริง


                จมูกนังโอลิเวียไม่เคยโกหก


                กลิ่นไอมนตร์ดำในเหรียญมันบอกอยู่โต้งๆ


 


เหรียญในมือของเธอทั้งสองเหรียญมีหน้าตาที่แปลกไป เป็นสีทองผสมสีเงิน หรือว่าง่ายๆคือเหมือนเป็นสามมิติ เพราะจะสะท้อนแสงได้ทั้งสีทองและสีเงิน


 


ตาลุงนั่นทั้งโง่ทั้งเซ่อสมองทึบ และอีกล้านแปดที่คนอย่างเธอพยายามสรรหามาบรรยายถึงสมองถั่วๆของตาลุงโง่อวดฉลาดนั่น


เหรียญในมือของโอลิเวียเป็นเหรียญแห่งมนตร์ดำที่ต้องล้างมนตร์นั้นออกจึงสามารถเห็นคุณค่าที่แท้จริงของมันได้  ราคาขายในตลาดราชวงศ์น่าจะได้สักอย่างต่ำสุดก็...... สี่ซ้าห้าล้านละมั้ง? แถมยังจะต้องสูงขึ้นเรื่อยๆอย่างฉุดไม่อยู่ เพราะเหรียญที่ว่านี่สำหรับมหาเศรษฐีโง่ๆนั้นมีค่ายิ่งกว่าชีวิตของพวกมัน


 


                เหรียญที่เหล่าผู้เฒ่าผู้แก่เงินเต็มกระบุงหรือแม้แต่ขุนนาง เจ้าชายจนไปถึงกษัตริย์หลายๆพระองค์ต้องการไปไว้ในครอบครอง เหรียญที่จะบันดาลได้ทุกสิ่งที่เหล่าคนละโมบและคนโง่ต้องการ


                ละโมบที่จะได้ทรัพย์สิน


                โง่เพราะไม่สามารถแก้ไขปัญหาโดยลำพังจนต้องพึ่งวัตถุต้องมนตร์


 


แต่จะว่าไปตัวเธอเองก็ใช่ว่าจะฉลาดนักหนา หลงไปต้องมนตร์มันจนทำให้ต้องเดือดร้อนหาเหรียญให้ครบถึงจะแก้คำสาปได้ หามาปีกว่าแล้วก็เพิ่งจะได้มาสองเหรียญนี้เอง ถ้ารู้ว่าตลาดมืดจะมีของที่ต้องการในมือคนแก่อวดฉลาดเขาก็ไม่ถ่อสังขารไปหาในประเทศที่เต็มไปด้วยมนตราตั้งนานสองนานหรอก เสียเวลาชะมัด


 


                เพิ่งเข้ามาตลาดมืดได้ไม่ถึงห้าชั่วโมงก็ได้ของที่ต้องการมาจากเหรียญเดียวกันตั้งสองชิ้น สุดยอดความเฮง


                ยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว ได้เหรียญที่โชว์ ได้เหรียญจากเงินทอน ได้เงินทอน อะไรจะโชคดีปานนั้น ลำพังแค่ราคาของแหวนเก๊นั่นราคาไม่ถึงสี่ร้อยซิลด้วยซ้ำแค่อาศัยทริคเล็กๆความสามารถน้อยๆกับมนตร์ดำหน่อยๆ แต่กว่าจะทำได้ก็ไม่ใช่ง่ายๆเล่นเอาผมยาวขึ้นอีกตั้งเกือบนิ้วนึง


 


                โอลิเวียต้องคำสาป เธอสำผัสไอมนตร์ดำที่รุนแรงโดยไม่มีมนตร์ขาวคุ้ม ผมสีบลอนด์ของเธอจะยาวขึ้นทุกครั้งที่ใช้มนตร์มืด มนตร์ยิ่งขลังพลังยิ่งแรงกล้าผมก็จะยิ่งยาว ถ้ายาวมากๆเข้าเส้นผมที่ยาวเพราะอำนาจแห่งมนตร์ก็จะค่อยๆดูดกลินพลังชีวิตของเธอ แต่ถ้าตัดผมออกพลังอำนาจในการควบคุมพลังเวทพลังกายพลังชีวิต ทุกอย่างๆ เธอจะไร้สมดุลทันที ชีวิตที่ตัวเองไม่สามารถควบคุมได้ ชีวิตที่ตกอยู่ภายใต้อำนาจของมนตร์ดำมันก็แค่ร่างเปล่าๆที่ใช้พลังเพื่อตอบสนอความมืด


                หนทางเดียวที่จะช่วยให้เธอพ้นจากความหายนะของมนตร์ดำคือ รวบรวมเหรียญแห่งมนตราให้ครบ ล้างด้วยมนตร์ขาว แล้วจึงใช้อำนาจของมันลบล้างคำสาป


 


                คำสาปที่แม้แต่จอมราชันย์แห่งเวทยังต้องเบ้หน้า


                ตอนนี้ก็ได้แต่หวังว่าความรู้ที่เกี่ยวกับเวทและวิชาฉ้อฉลต่างๆที่เรียนมาจากน้าชายจะช่วยให้เธอเอาตัวรอดในสถานที่ต่างๆได้แม้ว่าปัจจุบันยอดเงินคงเหลือจะมีแค่เจ็ดร้อยแปดสิบซิลก็ตาม


 


 


“พี่โอลิเวีย!!!!”


ปัง!!!!!


เสียงโหวกเวกตามมาด้วยเสียงกระแทกประตูอย่างไร้มารยาทของลูกพี่ลูกน้องคนสนิท ผมสีน้ำตาลที่ยาวประบ่าสะบัดพลิ้วอย่างแรงเมื่อเจ้าตัวส่ายหน้าทำท่าเลิกลั่กเหมือนหนีอะไรบางอย่าง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสั่นไหวอย่างเกรงกลัว


“มีอะไรจูเลียส” โอลิเวียถามเสียงเนือยๆ ตอนเช้าๆแดดยังไม่ส่องดีกล้ามาแย้มประตูคนยังไม่ตื่นโดยเฉพาะคนอย่างโอลิเวียถ้าเหตุผลปัญญาน้อยละก็ไม่จบง่ายๆแน่


“พ่อ!!พ่อมา” เสียงแห่งความตื่นตระหนกดังเท่าเสียงกระซิบ โอลีเวียผลุนผลันเด้งตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะพึมพำเบาๆ แล้วเจ้าตัวก็หายวับไป


 


“จูเลียส!!!” เสียงตะคอกเรียกดังกระหึ่มอย่างกับว่าใช้เครื่องเล่นเสตอริโฮราคาสูงลิบและลำโพงกว่าร้อยตัวช่วยขยายเสียง ดังจนแทบจะคิดว่ากระจกและแก้วต่างๆจะแตกเป็นเสี่ยงๆ


“จูเลียส ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวฉันจะกลับมาตอนพายุไป” สิ้นเสียง หน้าต่างก็เปิดออกโดยที่ไม่เห็นตัวเจ้าคนเปิด และเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆเบาลงจนไม่ได้ยิน


“อะไรกันคะพ่อ ทำไมต้องตะโกนเสียงดังขนาดนั้น” จูเลียสสู้ตอบไปเสียงแข็งทั้งๆที่แข้งขาสั่นไปหมดแล้ว


 


ปัง!!


ประตูไม้ธรรมดาถูกเปิดด้วยแรงกระแทกกระทั้นเป็นครั้งที่สองของชั่วโมงนี้


“พี่สาวตัวดีของแกอยู่ไหน” ชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเข้มคมคายสมวัยเส้นผมสีน้ำตาลและนัยน์ตาสีน้ำตาลสีเดียวกับลูกสาวจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง จูเลียสขนลุกไปทั้งตัวทั้งๆที่เป็นลูกสาวแท้ๆแต่ดันกลัวซะอย่างกับเจอฆาตรกรโฉดบุกบ้าน


“พี่? อะไรของพ่อไม่เห็นไม่มีใครสักหน่อย” ทั้งๆที่ขนทั้งตัวลุกซู่แต่ก็กลบเกลื่อนได้อย่างแนบเนียนมิดชิด ตามสายเลือดของนักฉ้อฉลโป้ปดและวิชาที่พ่อแท้ๆตรงหน้าเป็นคนสั่งสอนเองกับมือ


“ฉันได้กลิ่น... กลิ่นมนตร์ดำที่มีแต่ในตัวของยัยตัวแสบนั่น” เสียงค่อยลงในระดับปกติแล้ว ลูกสาวจึงค่อยใจชื้นขึ้นหน่อยลอบถอนใจอย่างโล่งอกแม้ประโยคที่ว่าจะชวนเสียววาบก็ตามที เรื่องดมหาใครจะร้ายเท่าพ่อ!!


“ช่างเหอะ วันนี้พ่อรีบ จะมาเอาของแต่ขอบอกไว้ก่อนนะถ้ามีโอกาสพ่อจะมาเล่นงานแกแน่ๆ โทษฐานที่ปกป้องยัยตัวดีไม่เข้าเรื่อง”


“แหมพ่อก็ ไม่มีสักหน่อย ไม่มีหลักฐาน ปรักปรำลูกสาวไร้ทางสู้เอาเอง อ้างจมูกได้กลิ่น นี่มันกล่าวหากันชัดๆ” ลูกสาวได้ใจสวนขวับแต่คนเป็นพ่อก็สวนขวับกลับด้วยนัยน์ตาขวางๆเล่นหนาวไปทั้งแผ่นหลังทำเอาสาวเจ้าปิดปากแทบไม่ทัน


“โกหกเก่งนักนี่ ***ที่พ่อสอนไปไม่เคยจะแตกฉาน หึ คิดว่าแค่นี้จะตบตาคนสอนวิชาได้รึ?”


“พ่ออะ... แล้วพี่เขาทำอะไรให้พ่อไม่พอใจนักหนากัน”


“ยัยหลานตัวดี ก่อความหายนะแล้วยังไม่รีบแก้มนตร์มานั่งมานอนสบายมันน่านักนิ! ล่าสุดได้ยินว่าหายไปปีกว่าได้เหรียญต้องมนตร์มาแค่สองเหรียญ แล้วยังมีหน้ามาเตร่แถวนี้อีกแล้วเมื่อไรมันจะได้เหรียญครบทั้งหมดมีกี่เหรียญก็ยังไม่รู้เลยแล้วจะได้เรื่องไหมละ”


“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง พ่ออยากจะมาเจอพี่โอลิเวียจะได้ช่วยใช่ไหมละ มีข้อมูลอะไรบอกหนูหน่อยสิ” ลูกสาวก็ใช่ว่าจะกระจอกถึงเรื่องกลบเกลื่อนไม่เก่งแต่เรื่องจับไต๋พ่อสุดเข้มของตัวเองเนี่ยปรมาจารย์ชั้นยอด


“ไม่ได้จะช่วยบ้าบออะไรทั้งนั้น เรื่องข้อมูลน่ะก็ไม่รู้อะไรสักอย่างแค่ได้ยินมาจากคนในราชวงศ์เอพริลวว่าเหรียญมีทั้งหมดสิบสองเหรียญส่วนใหญ่ผู้กุมเหรียญไว้ในมือจะมีแค่สองกลุ่มคือราชวงศ์เล็กๆกับคนโง่ๆหรือพวกละโมบ” ลูกสาวพยักหน้ายิ้มๆ


                เอ้าะ ออ ไม่รู้อะไรเล้ยให้ตายสิ


“แล้วก็... ได้เหรียญมาจากราชวงศ์เอพริลเป็นรางวัลสำหรับการชิงตัวรัชทายาทคืนได้จากพวกกองโจรมอนดาเรส” ว่าเสร็จก็โยนเหรียญสีเงินสีทอที่เปล่งประกายสวยงามให้ลูกสาวตัวดีที่แยกเขี้ยวจนเห็นเขี้ยวเห็นฟันทั้งปากแล้ว “ฝากนะแค่ฝาก! อย่าเอาไปให้นังพี่ตัวแสบของแกเชียว” แล้วคุณพ่อมาดเข้มก็หุนหันจากไปโดยไม่หันกลับมามอง


                สงสัยจะกลัวหลุดเก๊ก! จูเลียสว่าในใจ


                พูดอะไรเป็นตรงกันข้ามความต้องการไปหมดเอากับเขาสิ


“ขอบคุณแทนพี่โอลิเวียมากนะคะพ่อ!!!!!!” เด็กสาวตะโกนสุดเสียงก่อนจะเอาเหรียญใส่ในปากของตัวเอง “ฮื้อ... เจ้าเหรียญนี่อร่อย  เก็บไว้ในนี้แหละปลอดภัย แถมยังจะช่วยเพิ่มวิชามนตร์ให้ฉันเองด้วยมั้ง?”


 


 


“โอ๊ยยยย!!! บ้าที่สุด” เสียงสบถอุบของแม่สาวสวยน่ารักที่ไม่สุภาพสมหน้าตาทำเอาคนในตลาดมืดรอบๆละแวกนั้นหลายๆคนเป็นต้องเบิกตาหันมามอง


                แม่เจ้าโว้ยสาวน้อยสวยแต่รูป!!


 


ไม่ว่าใครจะคิดอย่างไรเจ้าตัวเองก็ไม่สน แต่***รายการส่งสายตาขวางๆให้คนบริเวณรอบๆเนี่ยก็เพราะว่ากำลังหงุดหงิดเฉยๆหรอกน่า  ก็แหม...


                มื้อเช้ายังไม่ได้กิน ยังต้องใช้เวทพรางตัวจากมนตร์ของตัวเองทำให้หมดแรงกันไปใหญ่ครั้นจะให้ใช้เวทจากมนตร์ดำผมคงจะยาวขึ้นอีกสักเซนกว่าแน่ๆ ยังไงก็ไม่คุ้ม ว่าจะขอไปพักกับยัยจูเลียสสักคืนสองคืน เพราะเห็นว่าน้ารูปหล่อของเขาต้องไปทำงานกับราชวงศ์ต่างๆอีกหลายที่ ผิดคาด ผิดคาดจนเกือบเอาตัวไม่รอด!! แต่ก็ยังดีที่ก่อนนอนจูเลียสเอาเงินมาให้สักพันซิลกว่าๆ พอจะขัดตาทัพไปได้สักหน่อย


 


“พี่โอลิเวีย เสียงจูเสียสแว่วขึ้นเหมือนดังขึ้นมาจากที่ไกลๆ คนที่ถูกเรียกใช้นิ้วเรียวเล็กลูบๆบริเวณต่างหูข้างซ้าย เสียงของน้องสาวจึงค่อยๆดึงขั้น


                ต่างหูมนตร์คอนแทค!


“มีของจะให้มีเรื่องจะบอก” หัวคิ้วของสาวน้อยสวยแต่รูปมุ่นเล็กน้อย เพิ่งออกมาจากบ้านไม่ถึงสองชั่วโมงมีอะไรกัน


เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ใจ  โดยจำเป็นต้องถาม โอลิเวียก็ได้คำตอบ


 


“พ่อเอาเหรียญมาให้อ้างว่าฝาก อันนี้ไว้ว่างเมื่อไรพี่ก็มาเอาได้ แล้วพ่อก็บอกข้อมูลเด็ดด้วย” น้ำเสียงตื่นเต้นแทนพี่สาวสุดๆ โอลิเวียถอนใจเบาๆ


 


“ว่ามาสิ”


“เหรียญมีสิบสองเหรียญ ส่วนใหญ่อยู่ที่ราชวงศ์เล็กๆ นอกจากนั้นก็ตามพวกละโมบทั่วไป แหวนวงที่พ่อได้มาเอามาจากราชวงศ์เอพริล”


                ราชวงศ์เล็กๆทางตอนเหนือ ราชวงศ์ที่ไม่มีอำนาจอะไร ทำไมถึงมีเหรียญนี่ได้ จะว่าไป***ลุงซื่อบื้อที่ร้านเมื่อวานก็ไม่น่าจะมี มัวแต่ตื่นเต้นที่เจอจนลืมถามมันซะสนิท!!


 


“ตอนนี้พ่อรับทำงานตามราชวงศ์เล็กๆคงหวังจะช่วยพี่หาของ”


“ฝากขอบคุณน้าชาร์ลด้วยนะ เธอด้วย ช่วยได้มากเลย”


“แน่นอน แค่นี้แหละพี่ อย่าลืมติดต่อมาอีกนะ”


 


ปึบ- โอลิเวียตัดสายทันที ตอนนี้นอกจากในหัวจะต้องครุ่นคิดถึงเรื่องเหรียญเจ้าปัญหายังต้องหาที่อยู่ ต้องหาที่อยู่ที่ใกล้เป้าหมายอีกด้วย ที่ไหนกันละ..  พลันขาเรียวยาวก็ก้าวเข้าไปในร้านหนังสือใหญ่แห่งหนึ่งแห่งเดียวในตลาดมืด


                ดวงตาสีเขียวขุ่นเป็นประกายวับทันทีที่ก้าวเท้าเข้าสู่ร้าน ใบประกาศขนาดเกือบเท่าตัวของเธอห้อยระย้าลงมาจากเพดาน ตัวหนังสือโตมหึมาชัดเจนอ่านง่าย


 


ประกาศเปิดรับการทดสอบ


สู่โรงเรียนเวทแอนเดส


วันที่ x เดือน xx ปีxxxx


สภาแอนเดส แห่งรัฐแอนเดส


เปิดรับการทดสอบ ให้ผู้ที่สนใจเรียนเวท


มีความสามารถ แต่ขาดแคลนทุนทรัพย์


50 คน จากผู้สมัครทั้งหมด


ใบสมัครรับได้ที่ร้านหนังสือแห่งตลาดมืด


และส่งได้ทันทีที่นั่น


*สถานที่เรียนพร้อมหอพัก


 


บรรทัดสุดท้ายแทบจะทำให้นัยน์ตาสีเขียวของเธอต้องเปลี่ยนเป็นแดงเพลิงดีที่ยังสงบใจได้ก่อน


ได้เรียนฟรี มีที่อยู่ อะไรจะดีขนาดนั้น แต่แอนเดสก็ขึ้นชื่อเรื่องสร้างคนเก่งจากเศษดินคงเป็นเพราะเปิดโอกาสคัดคนอย่างเข้มถึงขิงกันอย่างนี้นี่เอง


                แต่ถึงจะหน้าสนใจ ใช่ว่าเหรียญมันจะอยู่ใกล้ละแวกนั้นนี่ โอลิเวียม้วนผมอย่างใช้ความคิด เดินอ้อมไปด้านหลังแผ่นประกาศผืนใหญ่ แผนที่บอกทางไปสภาแอนเดสรวมทั้งโรงเรียนเวท


                ติดกับตลาดมืด ด้านหลังเป็นชายแดนติดกับประเทศเมอบิวริค ประเทศเล็กๆที่ไร้อำนาจพอๆกับเอพลิวแถมยังได้ข่าวว่ากษัตริย์มีโครงการจะขยายอำนาจการปกครองและอำนาจเศรษฐกิจให้มากขึ้น ทั้งๆที่เป็นเรื่องน่าขันเพราะมันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย แต่กลับมีดำรัสออกมาอย่างจริงจังคงจะมั่นใจมากว่าจะต้องทำได้


                อะไรที่ทำให้กษัตริย์แห่งประเทศรูหนูเมอบิวริคมั่นใจ เหรียญหรือเปล่า?


                จะใช่หรือไม่ ตอนนี้ก็ลองไปทดสอบดีกว่า ถ้าไม่เจอก็ลาออกมันซะจะไปอยากอะไร ค่าเทอมก็ไม่เสีย


                เวลาก็เหลืออีกแค่สามวันเท่านั้น


โอลิเวียตั้งท่าจะคว้าใบสมัคร แต่เสียงของหญิงวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของร้านกระเอมขัดจากด้านหลังของเขา


“ใบสมัครสำหรับผู้หญิงหมดแล้วจ้ะแม่หนูเสียใจด้วย ไว้ปีหน้านะจ้ะ” พูดจบก็เดินหายลับไปในกองหนังสือด้านในร้าน แต่เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาของเธอแม้เพียงน้อย โอลิเวียก้าวออกจากร้านหายไปในที่ลับตาคน ก่อนจะเดินออกมาในร่างเด็กชายผมบลอนด์นัยน์ตาสีเขียวขุ่น ถึงผมจะสั้นลงแต่ก็ยาวละแผ่นหลัง ใบหน้าหวานสวยก็ดูคมเข้มขึ้นไหล่กว้างขึ้น ดูสมเป็นชายชาตรี เขาก้าวเข้าไปในร้านอีกครั้งหนึ่ง ขณะที่เอื้อมมือไปหยิบใบสมัคร เสียงกระแอมอย่างครั้งแรกก็ดังขึ้น


“หนู ใบสมัครสำหรับเด็กผู้หญิงหมดแล้วนะจ้ะ”


“ครับ?” โอลิเวียเอ่ยเสียงเข้ม ยิ้มบาง


“อ่อ ไม่มีอะไรจ้ะ” ก่อนเดินผละจากไป


                โหยเล่นเอาตกใจ


                นึกว่าเวทบทนี้จะใช้ไม่ได้ซะแล้ว


มือเรียวเล็กคว้าใบสมัครมาขีดๆเขียนๆก่อนจะหย่อนลงกล่องที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ


                เรียบร้อย


นัยน์ตาสีเขียวขุ่นสังเกตที่กล่องใส่ใบสมัคร มีตัวเลขที่สร้างโดยมนตร์ประทับอยู่บนกล่อง


                25,485  


25,486


ถ้าเดาไม่ผิดนี่คือจำนวนผู้เข้าสมัครทั้งหมด โอลิเวียถามตัวเองในใจ


              เขารับกี่คนนะ


เสียงหนึ่งดังตอบมาในห้วงความคิด


                ห้าสิบคนไงละนังโอลิเวียสุดบื้อ


                จากสองหมื่นเหลือห้าสิบ พระเจ้าช่วย!!


ที่เหลือก็แล้วแต่ว่าจะสวดมนตร์อ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้ามากน้อยแค่ไหนก็แล้วกัน.... คนสมัครอื้อซ่าแถมยังเป็นการสมัครประมือถึงเลือดถึงเนื้อ


                ผมไม่ยาวถึงตาตุ่มให้แม่รู้กันไป!!


“เฮ้ย!!” สาวเจ้าอุทานด้วยเสียงหนุ่ม...  ร่างผู้ชายใช้เวทด้วยพลังมนตร์มืดไม่ได้ ........ก็ดีผมจะได้ไม่ต้องยาวถึงตาตุ่ม  แต่ลำพังแค่พลังมนตร์ของเธอมันจะไปเด็ดหัวผักกาดที่ไหนกินได้เล่า!!


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที