สมพล

ผู้เขียน : สมพล

อัพเดท: 18 ก.พ. 2014 23.49 น. บทความนี้มีผู้ชม: 1783 ครั้ง

พ่อของฉันมีพี่น้องทั้งหมดเก้าคน พ่อเป็นลูกคนที่สาม บ้านของฉันทำกิจการค้าขายจักรยานออกกำลังกายราคาถูกมาตั้งแต่รุ่นทวดแล้ว


ความทรงจำในวัยเด็กกับร้านขายจักรยานออกกำลังกายราคาถูก

ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวขนาดใหญ่  พ่อของฉันมีพี่น้องทั้งหมดเก้าคน  พ่อเป็นลูกคนที่สาม  บ้านของฉันทำกิจการค้าขายจักรยานออกกำลังกายราคาถูกมาตั้งแต่รุ่นทวดแล้ว  ฉันก็เป็นหลานคนที่สามของตระกูลเหมือนกัน  มีพี่ชายหนึ่งคน  พี่สาวหนึ่งคน  ซึ่งเป็นลูกของพี่ชายพ่อ  พ่อฉันมีลูกแค่สองคนคือฉันกับน้องชาย  ตอนเราเด็กๆเรามักจะถูกปลูกฝังมาให้ช่วยกิจการงานของที่บ้าน  ดังนั้นตั้งแต่เล็กๆมาแล้วฉันกับพี่น้องทุกคนจะต้องพูดจาขายสินค้าภายในร้านให้เป็น  เราต้องหัดถามลูกค้าเวลาที่เห็นลูกค้าเดินเข้ามาภายในร้าน  คอยหยิบจับสินค้าให้ลูกค้าดู  ถ้าตรงไหนที่ไม่รู้ก็ให้เรียกผู้ใหญ่มาช่วยขายแทน  นี่ก็คือชีวิตวัยเด็กของฉัน  ฉันจำได้แม่นเลยว่า  มีอยู่วันหนึ่งพี่สาวของฉันโมโหลูกค้ามากที่ลูกค้าต่อราคามากเหลือเกิน  ต่อราคาจักรยานออกกำลังกายจนแทบจะไม่ได้กำไรเลยซักบาท  พี่สาวฉันตอนนั้นยังอายุแค่สิบกว่าปีเองจึงยังไม่รู้จักระงับอารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้นได้  แต่ก็ได้แค่มาบ่นให้น้องๆอย่างฉันฟังเท่านั้น  สมัยนั้นการค้าขายเป็นแบบสมัยเก่าอยู่  ไม่เหมือนสมัยนี้ที่ตามห้างต่างๆมีราคาตายตัวเลย  ไม่ค่อยมีการต่อราคากันแล้วส่วนใหญ่จะมีแต่คูปองลดราคาหรือช่วงลดกระหน่ำในช่วงเทศกาลเท่านั้น  สมัยนั้นห้างสรรพสินค้ามีแค่ตามเมืองหลวงและเมืองใหญ่ๆเท่านั้น  พี่สาวฉันเคยได้มาเรียนที่กรุงเทพจึงบอกพวกฉันกับน้องๆว่า  ถ้าพวกเราโตขึ้นเราจะไม่ทำการค้าขายแบบเก่านี้อีกแล้ว  เราจะรวมกันสร้างเป็นห้างสรรพสินค้าขึ้นมาเพื่อจะได้กำหนดราคาตายตัวได้  ไม่ต้องมีการต่อรองราคาสินค้าอีก  ตอนนั้นฉันก็ได้แต่นั่งฟังยังไม่ค่อยเข้าใจมากนักเพราะยังเด็ก  ก็ได้แค่คิดว่าคงดีเหมือนกัน  จะได้ขายจักรยานสำหรับออกกำลังกายได้ง่ายๆ  แต่แล้วความฝันในวัยเด็กนั้นก็ได้เลือนหายไปตามกาลเวลา  เมื่อทุกคนโตขึ้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปมีทางเดินชีวิตของตัวเอง  ฉันเองก็เหมือนกันพอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ก็สนใจแต่งานที่เราเรียนมาเท่านั้น  จนกระทั่งวันที่พี่สาวฉันเสียชีวิตไปด้วยโรคไข้กาหลังแอ่นหรือโรคอะไรก็ไม่รู้แต่คือเชื้อโรคนี้มันร้ายแรงมาก  มักเข้าไปที่สมองตามช่องกระดูกสันหลัง  อาการเริ่มแรกคือทำให้พูดไม่ได้  ทุกคนในบ้านก็ไม่ได้คิดว่ามันคือโรค  คิดว่าพี่สาวอาจจะเครียดเกินไปเพราะเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้ายแล้ว  จึงไม่มีใครพาไปโรงพยาบาลเลยมีแต่พาไปหาจิตแพทย์เพราะคิดว่าเครียด  แต่เมื่อเป็นหนักมากๆเข้าจึงได้พาไปหาหมอที่โรงพยาบาลศิริราชซึ่งหมอบอกว่ามันสายไปแล้ว  พอเสียพี่สาวไปมันเลยทำให้ได้นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เราเคยพูดคุยกันไว้ในสมัยเด็ก  แต่ความฝันในวัยเด็กนี้มันคงเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้น

จักรยานออกกำลังกาย

จักรยานออกกำลังกาย


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที