บทที่ 5
จุดจบ..ของมัน
และแล้ว
ปมในใจของฉัน ก็นำฉันให้ไปรู้จัก..กับบางสิ่งโดย
การชักพาของเพื่อน..ที่มีอาการเดียวกันกับฉัน
สิ่งนั้น
พาฉันไปยังดินแดนอันอบอุ่น..
ดินแดนที่มีความรัก
และมีความหวัง
มีความผูกพันอันงดงาม
ตั้งแต่ฉันเกิดมา
ฉันจำได้ว่า
ไม่มีครั้งใดที่ฉันสมหวังอะไรขนาดนี้
ตัวตนฉันมันช่างยิ่งใหญ่เสียนี่กระไร
พลังอันประหลาด พาให้ฉันทำในสิ่งที่ปรารถนา
ไม่มีใครขัดขวาง
ไม่มีเสียงเกรี้ยวกราด
ไม่มีสายตาเย็นชาและห่างเหิน
ไม่มีใครสะกัดกั้นจินตนาการของฉัน
โอ้..ฉันเจอแล้ว
สวรรค์ของฉัน
นับวันฉันยิ่งรักมันมากขึ้นเรื่อย ๆ
ต้องการมันมากขึ้นเรื่อย ๆ
เสี้ยวของใจมันบอกว่า..กำลังทำผิด
กลัวพ่อกับแม่ กลัว พี่ชาย
แต่ปมของฉันก็บอกกับฉันว่า
พ่อเธอน่ะรึ ก็ดีแต่หาเงิน หวงเวลายิ่งชีพ
ทุกวินาที เป็นเงิน เงิน และ เงิน
เธอยื่นหน้าไป..สิ่งที่ปรากฏคือ สีหน้าที่บ่งบอกถึงความ
คาญใจ
และมีคำถามตามมาว่า ก่อเรื่องอะไรอีกล่ะ
ส่วนแม่ น่ะรึ ก็ดีแต่ เจ้ากี้เจ้าการ บงการทุกสิ่งทุกอย่าง
ให้เป็นไปตามแผนงานที่ตัวคิด
ลูกคนไหนเรียนเก่ง ก็รักไม่ลืมหูลืมตา
พี่ ๆ เธอน่ะรึ..ก็ดีแต่คิดว่าตัวเองเก่งซะเต็มประดา
น้องเธอน่ะพอพูดได้ ไม่มีปากเสียง
แต่หล่อนก็ดูอ่อนนุ่มนิ่มจนน่ารำคาญ
บ้านทั้งบ้านเป็นแบบนี้..เธอจะสนใจทำไม
ฉันเชื่อปม..อย่างสนิทใจ
เงินค่าขนมเริ่มไม่พอ แก่การนำไปซื้อมัน
แผนการหาเงินเริ่มเกิดขึ้น
เราเริ่มรู้จักการวิ่งราว
ตื่นเต้นจนบอกไม่ถูก
ความอยากมัน..ทำให้ทำได้โดยไม่รู้สึกผิด
หลายต่อหลายครั้ง..เรารอดจากการถูกจับอย่างหวุดหวิด
แต่ครั้งสุดท้ายนี้
.เราพลาด
ตำรวจจับเราได้..ของกลางคามือ
ความหวาดกลัว
ก่อกำเนิดขึ้นในใจฉัน
ความทรงจำในวัยเด็กแจ่มชัด
ครั้งหนึ่ง
ฉันเคยขโมยเงินพ่อ..ไปซื้อของเล่น
พ่อจับได้ ฟาดฉันอย่างไม่ยั้งด้วยแส้หวาย
และสั่งห้ามไม่ให้ใครยุ่งกับฉัน..
ฉันต้องนอนคนเดียวคลำแผลป้อย ๆ น้ำตาริน
นอนร้องไห้ เป็นนานสองนานก่อนจะหลับไปทั้งน้ำตา..เพียง
พัง..
หลับไปกับความรู้สึกผิดอันใหญ่หลวง
ความเจ็บปวดทั้งกายและใจในครั้งนั้น
ทำให้ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
ฉันติดยา..
ฉันติดคุก..
ฉันเป็นโจรปล้นร้านทอง..
ใบหน้าของแม่ที่ลอยมาพร้อมกับคำดุด่า
พี่ชายผู้บ้าอำนาจ ได้แต่ดุ..ไม่เคยสั่งสอนดี ๆ
พี่สาวและน้องสาวที่อ่อนนุ่ม ได้แต่คอยทำตามใจพ่อกับแม่
คดีอุกฉกรรจ์ของฉัน
.
จะเหลือใครอีกที่จะห่วงใยฉัน
จะเหลือใครอีก..ที่พอจะเข้าใจถึงความเป็นไปของฉัน
ฉันต้องตัดสินใจ..ทำอะไรบางอย่าง
ฉันเรียกผู้คุมเข้ามาใกล้
ด้ามปืนที่โผล่อยู่ข้างกระเป๋ากางเกง..
ปัง ปัง ปัง
สิ้นสุดกันที..ความยุ่งยากในใจฉัน
ลาก่อนนะเจ้าปม..ที่ทำให้ฉันด้อยค่า
ลาก่อนความเจ็บปวดที่เกิดจากปม..มันกัดกินใจฉัน..จนผุ
ร่อน
ลาก่อนทุก ๆ คน
ลาก่อน..ความสับสนทั้งมวล..
---------จบ------------
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
