หลังจากทำการติดตั้งเครื่องสร้างพลังงานทวีผลเข้ากับยานเวลาเรียบร้อยแล้ว ผมเดินสำรวจรอบตัวยานด้วยความชื่นชมอีกครั้งอย่างชื่นชม และเปิดฝาครอบยาน ปีนเข้าไปนั่งในยานทำความเข้าใจและทบทวนหน้าที่การทำงานของปุ่มต่าง ๆ บนหน้าปัดของแผงควบคุมจนขึ้นใจ เริ่มสตาร์ทเครื่องเพื่อกระตุ้นการทำงานของยานเวลา กำหนดเวลาย้อนหลังไป 11 ปี ซึ่งเป็นช่วงที่ผมพักอยู่กับดร.วินที่อเมริกา สแกนภาพบ้านของดร.วินหลังที่ผมเคยอยู่เข้าเครื่องคอมพิวเตอร์ควบคุมยาน สนามพลังงานของยานเวลาเริ่มสร้างอุโมงค์เวลาก่อกวนการไหลของเวลาโดยรอบ ภาพรอบ ๆ ตัวยานเริ่มบิดเบี้ยว ผมรู้สึกได้ถึงแรงดูดอย่างแรงที่ดึงตัวผมและยานเวลาเข้าไปในโพรงสีดำ และกลับมีแสงสว่างบาดตาเข้ามาปะทะ เมื่อผมลืมตาก็พบว่า สิ่งแวดล้อมรอบยานเวลาเปลี่ยนไป ที่นี้คงเป็นสนามหญ้าลังบ้านของดร.วิน บรรยากาศรอบ ๆ ตัวบ้านค่อนข้างมืด เนื่องจากเป็นเวลาหัวค่ำ ผมออกมาจากยานเวลาแล้วหักกิ่งไม้ขนาดใหญ่วางคลุมยานไว้ ผมรีบเดินตรงไปที่ตัวบ้าน มองเข้าไปที่หน้าต่าง ไม่พบว่ามีใครอยู่ในบ้านชั้นล่าง จึงรีบขึ้นไปชั้นบน ตรงไปที่ห้องทำงานของดร.วิน เคาะประตูห้องทำงานของท่าน เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตให้เข้าไป จึงเปิดประตูเข้าไป
ดร. ครับ ผมเรียกท่านเพื่อให้ท่านเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่กองอยู่ตรงหน้า ท่านจ้องมองหน้าผมอยู่นาน
วัฒน์ หรือ มีอะไรจะคุยด้วยหรือเปล่า
ครับ นั่นอะไรครับ
โครงการใหม่ของผม คุณเคยคิดจะเดินทางย้อนเวลากลับไปอดีตไหม ดร.วินถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ไม่ครับ ผมไม่อยากย้อนกลับไปเจออดีตที่ขมขื่น ผมจำได้ว่ามันเป็นคำตอบที่ผมเคยตอบมาตั้งแต่ 11 ปีที่แล้ว
ถ้าเรื่องไหนเป็นเรื่องดี วัฒน์ก็ควรจะเก็บไว้ในความทรงจำ และนึกถึงมันอย่างมีความสุข แต่ถ้าเรื่องไหนเป็นเรื่องไม่ดี ก็ควรจะเก็บมันไว้เป็นบทเรียน อดีตไม่ได้เป็นสิ่งเลวร้าย วัฒน์คิดถึงแต่เรื่องพ่อ ถึงเกลียดอดีต ใช่ไหม ท่านลุกขึ้นมาตบบ่าผมเบา ๆ
ถ้างั้น ให้ผมเรียกท่านว่าพ่อได้ไหมครับ ผมพูดในสิ่งที่ผมคิดในใจมาตลอดเวลาที่อยู่กับท่าน
ได้สิ ไอ้ลูกชาย ท่านอ้าแขนกอดผม และลูบศรีษะผมเบา ๆ
ผมขอดูโครงการใหม่ของท่านได้ไหมครับ
มันเป็นโครงการยานเวลา เดินทางย้อนไปสู่อดีต กำลังเริ่มร่างโครงการอยู่ ท่านยื่นกระดาษแบบร่างของยานมาให้ดู ผมเคยขอดูแบบร่างนี้มาแล้ว แต่ตอนนั้นผมคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ
น่าสนใจมากครับ แล้วคุณพ่อจะใช้พลังงานประเภทไหนกับยานเวลาครับ ผมถามเข้าประเด็นทันที
คงต้องใช้พลังงานนิวเคลียร์
มันเป็นพลังงานที่อันตรายมานะครับ ควรจะใช้พลังงานประเภทอื่นดีกว่า กรุณาตามผมมา ผมมีอะไรให้คุณพ่อดู ผมเดินนำดร.วินมาสนามหญ้าหลังบ้าน เอากิ่งไม้ใหญ่ที่คลุมยานออก ท่านตื่นตะลึงเมื่อเห็นยานที่มีลักษณะเหมือนแบบร่างของท่าน
ลูกได้มาจากไหน มีคนทำโครงการวิจัยนี้เสร็จแล้วหรือ
คุณพ่อฟังให้ดีนะครับ และขอให้เชื่อในสิ่งที่ผมกำลังจะพูดต่อไปนี้ว่าเป็นความจริง ผมต้องรีบอธิบาย เพราะมีเวลาไม่มากนัก
ยานเวลานี้ คุณพ่อเป็นคนสร้างเองในอนาคต และผมใช้ยานเวลานี้เดินทางย้อนเวลากลับมาเพื่อเตือนคุณพ่อไม่ให้ใช้พลังงานนิวเคลียร์ เพราะมันจะทำให้คุณพ่อเป็นมะเร็งในอนาคต ตอนนี้ตัวของคุณพ่อในอนาคตกำลังจะตายเพราะเนื้อร้ายในสมอง ผมตั้งในเน้นทุกคำอย่างช้า ๆ และชัดเจน
แล้วพ่อจะใช้พลังงานอะไรที่เหมาะสมกว่านี้
ผมเปิดฝาครอบยานด้านหลัง ชี้ไปที่เครื่องสร้างพลังงานทวีผล และเริ่มอธิบายหลักการทำงานของมันอย่างคร่าว ๆ
เป็นความคิดที่ดีมาก มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ของลูกในอนาคตใช่ไหม ท่านยิ้มด้วยความภาคภูมิใจในตัวผม
ใช้แล้วครับ ผมต้องเดินทางกลับแล้วครับ ภาระกิจของผมเสร็จสมบูรณ์แล้ว ผมกล่าวลา พร้อมกับปีนขึ้นไปนั่งในยายเวลา
ขอบใจมากนะ ที่มาเตือนพ่อ ดร.วินเข้ามาปิดฝาครอบยานให้ แล้วถอยห่างออกไปเพื่อดูการเดินทางกลับของยานเวลา
ผมเริ่มสตราท์เครื่อง ตั้งเวลาและสถานที่กลับไปที่เดิม บรรยากาศโดยรอบเริ่มสั่นไหว ภาพต่าง ๆ เริ่มบิดเบี้ยว ยานเวลาถูกดูดเข้าไปในโพรงสีดำที่มืดมิดแล้วแสงสว่างสีขาวจ้าก็เข้ามาปะทะตาอีกครั้ง ผมค่อย ๆ ลืมตา ภาพตรงหน้าที่เห็น คือ ห้องแล็ปของดร.วิน ท่านเข้ามาเปิดฝาครอบยานให้ และช่วยดึงผมออกไปจากยาน
ผลการทดลองยานเวลาครั้งที่ 3 เป็นไปได้ด้วยดี ใช้เวลาเดินทาง 2 ชั่วโมง รู้สึกมึนหัวบ้างไหม ไปพักผ่อนก่อนนะ จะได้รู้สึกดีขึ้น ดร.
เดี๋ยวครับ ท่านสบายดีหรือเปล่าครับ อาการป่วยของท่านเป็นยังไงบ้าง ผมถามทั้ง ๆ ที่ยังมึนงงกับกาลเวลา
พ่อสบายดีนี่ ไม่มีอะไรผิดปกติ ท่านผายมือให้เห็นว่า ท่านมีร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์แข็งแรง
นี่! ผมทำสำเร็จแล้ว ผมเดินทางเข้าไปในอดีตและ
.. ผมพยายามจะอธิบายต่อ แต่ดร.วินกลับเข้ามากอดผม
ไม่ต้องเล่าแล้ว พ่อดูเหตุการณ์จากเครื่องแปลงคลื่นสมองแล้ว ขอบใจมากนะ ลูกรัก แล้วลูกคิดจะย้อนเวลาไปช่วยพ่อที่แท้จริงไหม ท่านคลายอ้อมกอด แล้วจับบ่าทั้ง 2 ข้างของผมบีบเบา ๆ
คงไม่แล้วครับ ทำไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะคุณแม่ก็จากผมไปแล้ว ผมพูดด้วยความรู้สึกเศร้าใจ
เรียกพ่อสิ ลูกเคยเรียกพ่อมาตลอดเวลา 11 ปีที่ผ่านมาไม่ใช่หรือ
ครับ คุณพ่อ ผมรับคำ
เอาละ กลับบ้านได้แล้ว เรื่องการบันทึกข้อมูล เดี๋ยวพ่อจัดการเอง
ผมเดินทางกลับมาบ้าน รีบอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน ถึงเวลาที่จะได้พักผ่อนอย่างเต็มที หลังจากผ่านเมฆหมอกและงานหนักแทบไม่ได้นอนมาเกือบ 4 เดือน ฟ้าหลังฝนก็สว่างไสว ผมล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างช้า ๆ แต่แล้วผมต้องรีบลุกขึ้นมาหยิบโล่ห์รางวัลผลงานวิจัยดีเด่นขึ้นมาดู มันเป็นภาระกิจที่สำคัญก่อนนอนตั้งแต่ผมไดรับรางวัลนี้มา เป็นการเตือนใจให้มีความพยายามในการสร้างผลงานวิจัยที่ดีออกมาอีก แต่แล้วผมก็ต้องประหลาดใจ เพราะข้อความที่จารึกในโล่ห์รางวัล
รางวัลนักวิจัยดีเด่นสาขาประดิษฐ์กรรม ดร.
--------------------- จบบริบูรณ์ ----------------------
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที