กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ยังมีดอกไม้ดอกหนึ่งเจริญเติบโตท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมายแต่ดอกของเธอเล็กที่สุดกลีบของเธอบางที่สุดลำต้นของเธอเล็กที่สุดและสีของเธอก็ซีดที่สุดเพื่อน ๆ ดอกไม้เลยไม่ชอบเธอเพราะเห็นว่าเธอไม่มีความสวยอะไรเลยทำให้เผ่าพันธุ์ดอกไม้ที่ขึ้นชื่อว่าต้องสวยดูด้อยค่าลง...ไม่มีใครชอบเธอไม่มีใครชอบเธอเลยสักคนครั้นถึงฤดูกาล...แมลงและผีเสื้อต่างก็พากันจับจองดอกไม้สีสวยแต่ดอกไม้อย่างเธอไร้สีสันจึงไม่มีแมลงสักตัวสนใจจะมีใครบ้าง...อยากสนใจดอกไม้ไร้สีสันดอกนี้...ครั้งแล้วครั้งเล่าผ่านฤดูกาลนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังเหมือนเดิม..............วันหนึ่ง...ชั่วขณะที่ฤดูกาลใกล้จะสิ้นสุดผีเสื้อผอมบางก็บินวนใกล้ ๆ เธอถึงเขาจะดูบอบบาง แต่ปีกของเขาก็ดูแข็งแรงสีดำบนปีกสะท้อนต้องกับแสงอาทิตย์ดอกไม้รู้สึกว่ามันทรงอำนาจและชวนมองช่างชวนมองที่สุด.....เขาเป็นผีเสื้อจ้าวเสน่ห์ดอกไม้สวยใกล้ ๆ เธอต่างพากันอวดตัวประชันแข่งความงามทุกดอกรอคอยเวลารอว่าผีเสื้อจ้าวเสน่ห์จะเลือกจุมพิตผู้ใดทุกดอกต่างรอด้วยใจระทึก......เธอ...ก็อยากให้ผีเสื้ออย่างเขาสนใจเธอบ้างแต่เธอไม่สวยดอกไม้อย่างเธอจืดชืดสิ้นดีเธอเลยได้แต่หดตัวลงหดตัวที่เล็กของเธอให้มันยิ่งเล็กลงไปเล็กลงไปแต่แล้ว...ผีเสื้อจ้าวเสน่ห์ก็บินวนมาหาเธอไม่มีใครคาดหมายมาก่อนเขาค่อย ๆ บรรจงจุมพิตเธอ......ดอกไม้สะท้านสั่น...แต่สัมผัสได้ถึงความอ่อนหวานมันเกิดขึ้นรวดเร็วเพียงชั่ววินาทีแต่เธอรู้สึกว่ามันช่างเนิ่นนาน...ก่อนจากลา...เขาฝากแววตาหวาน และริมฝีปากอบอุ่นเอาไว้เขาบินไปแล้วบินไปบินไป..........เธอไม่มีเพื่อนเลยการเดินทางมาของเขาทำให้เธอยิ่งไร้เพื่อนดอกไม้ทุกดอกริษยาเธอเพราะผีเสื้อและฝูงแมลงต่างเวียนวนหาเธอทุก ๆ ตัว อยากจุมพิตเธอ...น่าแปลกใช่ไหม?ที่จริงเธอไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลยยังคงไร้สีสัน จืดชืดแต่เพราะใคร ๆ ก็สงสัยว่าทำไมผีเสื้อจ้าวเสน่ห์ตัวนั้นถึงเลือกเธอทั้ง ๆ ที่สามารถเลือกดอกไม้สวย ๆ อื่นได้พวกเขาเลยมาหาเธอ...เวียนวนหาเธอ...เฝ้ามองเธอ...ด้วยความอยากรู้แต่เธอไม่ยอมให้ใครมาจุมพิตเธอเธอเติบโตขึ้น เข้มแข็งขึ้น และมีความเชื่อมั่นขึ้นเธอปฏิเสธใคร ๆ ที่มารายล้อมเธออย่างเด็ดเดี่ยวความใจเด็ดของเธอทำให้ใคร ๆ พากันหลงรักดอกไม้ที่ไร้สีสันที่สุดดอกนี้.............ฤดูกาลนั้นเวียนมาอีกหนจนฤดูกาลนั้นสิ้นสุดลงเวียนกลับมาใหม่ซ้ำกลับมาใหม่เวียนมา เวียนไป อีกหลายปี...ผีเสื้อจ้าวเสน่ห์ไม่เคยกลับมา...และเธอไม่รู้ว่าเขาบินไปที่ไหน...เขาคงไม่รู้ว่า รอยจุมพิตที่ฝากไว้บนกลีบบาง ๆจรดลึกสู่หัวใจอย่างไม่มีวันลบออกได้เขาคงไม่เคยรู้ว่าวินาทีเดียวที่ละมุนไมจารึกสู่หัวใจอย่างนิรันดร์เสียแล้วบางที...ผีเสื้อจ้าวเสน่ห์อาจจะตาลาย นึกว่าเธอสวยก็เลยก้มลงจุมพิตเธอบางที...ผีเสื้อจ้าวเสน่ห์...อาจจะเป็นนางฟ้าใจดีที่จำแลงกายมาเพื่อสร้างความเด็ดเดี่ยวให้กับเธอไม่มีใครรู้...รวมทั้งเธอด้วยวันหนึ่งที่ฤดูกาลกำลังใกล้สิ้นสุดลง...ดอกไม้พบว่า...ไม่มีเขา....ไม่มีแม้แต่เงาของเขาเขาไม่มีวันกลับมาดอกไม้ไม่เคยร้องไห้เลยเธอรู้ว่าความเจ็บปวดไม่อาจทดแทนด้วยน้ำตาเธอเจ็บปวดมากเกินกว่าให้จะความหมายของน้ำตาทดแทนได้เธอรู้สึกโง่ที่เฝ้ารอเขาแต่เธอก็รู้ดีว่าเธอยอมโง่เพราะเธออยากเจอเขา
อยากเจออย่างสุดหัวใจ
แต่เขาไม่เคยกลับมา
ไม่มีใครเคยได้ข่าวเขา
เธอได้เพียงแต่รอคอยเขา
จินตนาการว่า ถ้าเขากลับมา...เธอจะทำเช่นไร
แต่เหมือนว่า...มันเสียเวลาเปล่า
เพราะผีเสื้อจ้าวเสน่ห์...ไม่เคยกลับมา
ผีเสื้อจ้าวเสน่ห์เอย...อยู่แห่งไหนกันกลับมาหาฉัน...กลับมาหาฉันหน่อยได้หรือเปล่า...................
วันหนึ่งที่ฤดูกาลกำลังใกล้สิ้นสุดลง...กลีบดอกของเธอเหี่ยวแห้ง...ลำตัวของเธอลีบลงแล้วในที่สุด....เธอก็จากไป...อย่างไม่มีวันกลับ....อีกแล้ว....... มีใครเป็นดอกไม้...หรือมีใครเป็นผีเสื้อบ้างไหมคะ?
ปล.แต่งตอนที่รู้สึกว่าฟุ้งซ่านสุด ๆ ...ร่ายยาวมาได้ขนาดนี้เลยค่ะ
Credit Pic by
www.sarikaadventurepoint.com
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
