Chapter 4
ซองจดหมายเก่าสีออกเหลืองๆถูกยื่นให้เด็กหญิง เธอรับไว้มองดูมันอย่างฉงนสนเท่ห์
หน้าซองจ่าหน้าถึงเธอ คิดว่าคงเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่ท่านจะให้เธอแล้วละนะ
เขาดื่มชาอยู่สักพัก ก่อนจะขอตัวกลับไป
อาจจะไม่ได้พบกันอีกแล้วสินะ ลาก่อน แม่สาวน้อยของฉัน
เขาก้มลงหอมแก้มเธอ เธอหน้าแดงจนทำให้เขายิ้มแย้มออกมาได้ และแล้วเขาก็เดินหายไปกับความมืดที่ย่างกลายเข้ามาของรัตติกาล
เธอเปิดซองจดหมายออกดูข้างในอย่างระมัดระวัง มีเพียงจดหมายและรูปถ่ายของชายชราเมื่อสมัยยังเป็นหนุ่มอยู่ เธอจ้องมองรูปนั้นอยู่นาน ชายหนุ่มในรูปดูราวกับกำลังยิ้มให้กับเธอ เธอจึงลืมตัวยิ้มตอบเขาไป เบื้องหลังของเขาเป็นผืนน้ำสีน้ำเงินกว้างใหญ่ตัดกับท้องฟ้าและก้อนเมฆ สักพักเธอจึงได้สติ และหยิบจดหมายออกอ่าน
ถึง ลูกสาวที่น่ารักของพ่อ
เมื่อลูกอ่านจดหมายฉบับนี้ พ่อคงได้จากลูกไปยังที่ไกลแสนไกล ไปในที่ๆลูกไม่สามารถไปกับพ่อได้
พ่อเสียใจจริงๆที่ไม่สามารถอยู่กับลูกและเล่าเรื่องราวต่างๆที่ลูกอยากรู้ไห้มากกว่านี้ได้ โปรดยกโทษให้พ่อเถอะ
พ่อจะเขียนเล่าเรื่องราวของพ่อให้หนูฟัง บางเรื่องลูกอาจรู้แล้ว แต่พ่อก็จะเล่าเรื่องราวเหล่านั้นอีกครั้งหนึ่งอย่างละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้
พ่อเกิดบนดาวเคราะห์ที่เรียกว่า โลก อย่างที่พ่อเคยเล่าให้หนูฟัง ดาวเคราะห์ดวงนี้สวยงามมาก
มันเป็นสีน้ำเงินเรืองอยู่ในอวกาศอันมืดมิดราวกับลูกแก้วที่ลูกชอบเอามามัดผมเลยทีเดียว ดาวดวงนี้มีน้ำเป็น
องค์ประกอบเกือบสองในสามของพื้นที่ทั้งหมด สิ่งมีชีวิตทั้งปวงมีกำเนิดมาจากดาวดวงนี้ จากพื้นทะเลอันกว้างใหญ่ที่หนูเคยถามพ่อไง หนูคงได้เห็นมันแล้วจากรูปที่พ่อแนบให้มา น่าเสียดายที่ดาวที่เราอาศัยอยู่นี้ไม่มีทะเลให้หนูได้ลงว่ายน้ำเลย พ่ออยากจะพาหนูไปดูท้องทะเลสักครั้งจริงๆ ตอนหนุ่ม ๆ พ่อเคยเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยทางวิศวกรรมซึ่งอยู่ติดกับทะเล ตอนเลิกเรียนพ่อมักจะนั่งดูพระอาทิตย์ตกที่ชายทะเล นั่งมองดูฝูงปลาโลมากระโดดเล่นน้ำอย่างร่าเริง บางครั้งพ่อก็เดินเตะทรายเล่นขณะที่ดูท้องฟ้ายามราตรี หลังจากพ่อเรียนจบได้ไม่นาน สงครามแบ่งแยกระหว่างดวงดาวก็ได้ประทุขึ้น พ่อเข้ารบในฐานะของทหารเกณฑ์ แน่นอนว่าลูกคงไม่ชอบความรุนแรงซึ่งนั้นก็เป็นความรู้สึกเดียวกันกับพ่อในตอนนั้น เวลาผ่านไปหลายปี พ่อถูกส่งไปรบในดวงดาวที่เกิดการปะทะอย่างรุนแรง เพื่อนๆของพ่อหลายคนที่ตายในสงคราม จนกระทั้งสงครามจบลง สุดท้ายพ่อก็ได้กลับบ้านและได้รับทุนเข้าร่วมการวิจัยกับคณะนักวิจัยของสหพันธ์ พ่อมีผลงานทางวิชาการมากมายซึ่งลูกก็คงเห็นจากตู้โชว์(หากลูกขัดสนเรื่องเงินทอง ก็เอามันไปขายได้นะ พ่อไม่ว่าหรอก ลองถามคุณทนายดูก็ได้) สุดท้ายพ่อก็ได้รับการยกย่องจากสถาบันวิชาการสากลให้ได้รับรางวัลโนเบล นั้นเป็นจุดสูงสุดในชีวิตวิชาการของพ่อ หลังจากนั้นพ่อก็เบื่อหน่ายกับชีวิตที่วุ่นวาย
พ่อจึงลาออกจากคณะวิจัยและออกเดินทางไปท่องเที่ยวระหว่างดวงดาว เนินนานจนพ่อจำไม่ได้ว่าเป็นเวลากี่ปี พ่อจึงมาถึงดาวเคราะห์แห่งนี้และพ่อก็เหนื่อยเกินกว่าจะกลับไปบ้านแล้ว อีกอย่างวิวทิวทัศน์ที่นี้ก็ไม่เลวนัก พ่อจึงปักหลักอยู่ที่นี้และหนูก็ได้เกิดขึ้นมาที่บ้านหลังนี้เอง พ่อไม่เคยเหงาเลยตั้งแต่หนูมาอยู่กับพ่อ
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
