Chapter 8
มีคนมากับเธอด้วยรึเปล่า แล้วเธอหลบขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร
หนู แค่...
ยังไงก็ส่งไปที่สถานกักกันก่อนดีกว่านะ
ไม่นะ หนูแค่อยากไปดูทะเลเท่านั้นเอง
เอะอะอะไรกันนะ หา
ชายทั้งสี่คนถอยออกมาทำความเคารพเจ้าของเสียง
ท่านครับ มีเด็กหลบมากับยานขนส่งอาวุธสำรองครับ
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดทหารสีเงินสลับแดงเดินมาดูเด็กผู้หญิงตัวสั่นที่กำลังกอดหีบไว้แน่น เขาจ้องมองเธออยู่นาน ก่อนจะพูดด้วยเสียงอันดัง
เอาละ พวกคุณไปตรวจดูอาวุธที่ขนมาดีกว่าทางนี้ผมจัดการเอง
พอพวกพลทหารเดินออกไป เขาก็ก้มหน้าลงพูดกับเธอ
ในที่สุดก็มาถึงจนได้สินะ เจ้าสาวของผม
เธอเงยหน้าขึ้นมอง เขาส่งยิ้มให้เธออย่างคุ้นเคย
คุณคือ ท่านนายพลจอมโว
ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะ แต่ก็คงพอจะพาเธอผ่านเรื่องยุ่งยากไปได้ ฮืม
ดูเหมือนเธอตัวเล็กลงนะเนี่ย
นายตัวสูงขึ้นต่างหากละ
ฮึๆ เอาเถอะ มากับผมก็แล้วกัน เรื่องอื่นผมจะจัดการเอง
หลายสัปดาห์ที่เขาพาเธอไปท่องเที่ยวรอบๆเมืองที่เขาอยู่ เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับโลกให้เธอฟังมากมาย
และเรื่องของเขาด้วย หลังจากที่เขาแยกจากเธอ สามปีต่อมาเขาก็ได้เข้าโรงเรียนทหาร โชคดีที่เขาได้ร่วมรบในสงครามย่อยแถบขอบนอกของจักวาลและรอดกลับได้ในฐานะของวีรบุรุษ เขาได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนายพลและก็เป็นนายพลที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ด้วย หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้พบกับหญิงสาวที่โลกและแต่งงานกันในที่สุด เธอเป็นหญิงสาวสวยที่สุดเท่าที่เด็กหญิงเคยเห็นมา ทั้งคู่แต่งงานกันมานานกว่าสองปีและยังไม่มีลูก เธอจึงเอ็นดูเด็กหญิงเป็นพิเศษ
หลังจากให้ท่านนายพลหนุ่มอ่านจดหมายและดูรูปของพ่อเธอ เขาก็รับปากจะพาเธอไปยังสถานที่ในรูปให้
หลังจากนั้นอีกสองสามสัปดาห์ เขาก็พาเธอไปยังมหาลัยที่พ่อเธอเรียนจบมา ที่นั้นใหญ่โตกว้างขวางมากและมีผู้คนมากมาย อธิการบดีออกมาต้อนรับเธอเป็นพิเศษและพาเธอดูจนทั่วบริเวณ หลังจากนั้นก็ให้เธอดูรางวัลและรูปต่างๆที่พ่อเธอได้ทำให้กับมหาวิทยาลัย เธอยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นพิเศษ หลังจากนั้นท่านนายพลจึงพาเธอไปยังสถานที่แห่งคำสัญญา
เสียงคลื่นกระทบหาดทราย สายลมอุ่นๆพัดผ่านทำให้เส้นผมเธอไหวเบาๆ ผืนน้ำสีครามกว้างใหญ่ตัดกับขอบฟ้า นกนางนวลสีขาวโบยบินไปตามสายลม ภาพของทะเลดูยิ่งใหญ่กว่าที่เธอจิตนการไว้มาก เธอถอดรองเท้าแล้วย่ำไปบนพื้นทราย ดวงตาก็กลับมีประกายขึ้นอีกครั้ง
ดูสิ่งที่ท่านศาสดาจารย์สร้างขึ้นสิคะ ช่างงดงามเหลือเกินภรรยาสาวกล่าวกับท่านนายพล ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ดวงตาดูเศร้าลง
บางครั้ง ผมก็อดสงสัยไม่ได้ เธอจะรู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเธอเป็นอะไร เพราะเธอดูไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
