ลูกจ้างมืออาชีพ

ผู้เขียน : ลูกจ้างมืออาชีพ

อัพเดท: 04 มิ.ย. 2007 09.26 น. บทความนี้มีผู้ชม: 5202 ครั้ง

เส้นทางชีวิตและประสบการณ์ของคนคนหนึ่งอาจเป็นประโยชน์ต่อใครสักคนไม่มากก็น้อย...
"เขาว่าฉันหัวเหลี่ยม" เป็นบทความคุณภาพที่ควรค่าแก่การอ่านสำหรับผู้ที่ชื่นชอบการพัฒนาตัวเองและรักความก้าวหน้า


บทนำ

เขาว่าฉันหัวเหลี่ยม

เส้นทางชีวิตและประสบการณ์ของคนคนหนึ่งอาจเป็นประโยชน์ต่อใครสักคนไม่มากก็น้อย...
"เขาว่าฉันหัวเหลี่ยม" เป็นบทความคุณภาพที่ควรค่าแก่การอ่านสำหรับผู้ที่ชื่นชอบการพัฒนาตัวเองและรักความก้าวหน้า...

การเรียนต่อในระดับปริญญาโทเมื่อ 16 ปีก่อน(พ.ศ2534)นั้น พูดได้ว่ามีเพียงไม่กี่สถาบันที่เปิดสอน  คนที่เรียนจบปริญญาตรีทางด้านวิทยาศาสตร์  สาขาเคมี  อย่างฉัน  ถ้าคิดจะเรียนต่อปริญญาโทละก้อ  มักจะนึกถึง การศึกษาต่อต่างประเทศ  ซึ่งมักจะเป็น  การศึกษาต่อในระดับปริญญาโท-เอก  หากจะเรียนต่อต่างประเทศแล้วเรื่องทุนส่วนตัวนั้นเป็นปัญหาใหญ่เพราะไม่ได้เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยนัก  การสอบชิงทุนหรือการสมัครเพื่อเข้ารับทุนไม่ได้เป็นปัญหาในความคิดของฉัน "ก้นบึ้ง"ของหัวใจนั้นฉันอยากศึกษาต่อในระดับโท-เอกที่ต่างประเทศ  เพื่อกลับมาเป็นนักวิจัย  นักวิชาการ  หรือ เพื่อเป็นอาจารย์สอนหนังสือตามมหาวิทยาลัย  ฉันคิดว่า การศึกษาต่อที่ต่างประเทศนั้นเป็นสิ่งที่ดีเพราะเราจะได้ภาษาต่างประเทศที่เป็นภาษาต่างประเทศจริงๆและนอกจากนี้ฉันยังคิดว่าประสบการณ์ในการเรียนรู้และการใช้ชีวิตในประเทศที่พัฒนาแล้วจะสามารถนำมาประยุกต์ใช้เพื่อพัฒนาประเทศได้

หากจะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศในระดับปริญญาโท-เอกแล้วจะต้องใช้เวลาทั้งหมดอย่างน้อย 5-7 ปี...  ฉันคิด!  เพราะต้องTake courseเรียนภาษาก่อน  จากนั้นจึงจะได้เรียนหลักสูตรปริญญาโท  และจบด้วยปริญญาเอก และหากต้องปฏิบัติตามเงื่อนไขของผู้ให้ทุนซึ่งต้องกลับมาทำงานใช้ทุนเป็น1หรือ2เท่าของเวลาที่ใช้ไปแล้วระยะเวลาคงจะถึง10ปีละมัง..

เงินเดือนข้าราชการน้อยมาก  ตลอดชีวิตของแม่ต้องทำงานหนัก และลำบาก กระทั่งส่งลูกเรียนจนจบปริญญาตรี  หากลูกสาวของแม่จะต้องไปเรียนต่อในระดับชั้นปริญญาโท-เอกแล้วกลับมารับราชการตาม "ความฝัน"แล้วละก้อ  แม่คงจะลำบากไปอีกเป็นเวลาถึง 10ปี  มันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น  เมื่อลูกเรียนมหาวิทยาลัยลูกต้องไปอยู่หอพัก  แม่ก็ต้องอยู่ตามลำพัง เพราะพี่สาวสองคนออกไปทำงานที่ต่างจังหวัด และพ่อก็เสียชีวิตตั้งแต่ฉันมีอายุเพียงสามขวบ เราจะปล่อยให้แม่อยู่ตามลำพังและลำบากต่อไปอีก10ปี  และเมื่อเรากลับมาแม่ก็แก่แล้วอย่างนั้นเหรอ?  เมื่อคำนวณรายรับที่ควรจะได้จากการรับราชการและรายรับที่ควรจะได้จากการเป็นลูกจ้างในระยะเวลา10ปีหลังจากเรียนจบปริญญาตรี  ต้องยอมรับว่ามันต่างกันมาก  แม่อาจจะภาคภูมิใจที่ลูกเรียนจบปริญญาเอกเป็นด๊อกเตอร์  แต่ความสุขที่แท้จริงของแม่ไม่น่าจะอยู่ตรงนั้น..ฉันคิด  และฉันก็ได้ตัดสินใจที่จะเป็นลูกจ้างตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา


โปรดติดตามตอนต่อไป...
 


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที