คิดถึงบ้านจังเลย
ในที่สุดฉันก็ได้กลับบ้านสักทีหลังจากที่คอยเวลานี้มานาน
ถึง 3 เดือน
ฉันถึงกับน้ำตาซึม ตอนที่เห็นพ่อกับแม่
แต่หลังจากนั้น ความดีใจก็ค่อยๆจางหายไป
เพราะครอบครัวที่รอมานาน
ก็ได้กลับมาอยุ่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
หลังจากที่สอบมิสเทอมเสร็จในวันนี้
ฉันก็รีบกลับหอเพื่อไปเอากระเป๋าแล้วเดินทางกลับบ้านอย่างที่ตั้งใจไว้
ว่า ....
หลังสอบเสร็จ .... ฉันจะกลับบ้าน
การเดินทางกลับบ้านในครั้งนี้มันทำให้ฉันคิดได้หลายอย่างเลยล่ะ
ฉันไม่เคยเดินทางกลับบ้านคนเดียว และนี้ก็เป็นครั้งแรก ตอนแรกฉันจะกลับบ้านกับเพื่อน
ซึ่งพ่อแม่ของเขามารับ แบบว่าฉันจะอาศัยเพื่อนกลับอ่ะนะ แต่ว่า.....มีเหตุผลหนึ่ง
ที่ทำให้ฉันอยากกลับบ้านและทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง
ฉันตัดสินใจ นั่งรถเมล์ไปที่อนุเสาวรีย์ โดยที่ไม่หลับระหว่างทางเลย จะบอกว่ามันตื่นเต้น
ก็ไม่ใช่ แต่ว่า ฉันไม่หลับเพราะว่า....กินกาแฟไปตอนเช้า เนื่องจากกลัวตัวเอง
จะหลับในห้องสอบ 555+++...ก็เมื่อคืนอ่านหนังสือจนถึงตี 3 แล้วก็ตื่นแต่เช้าอีก
ถึงอนุเสาวรีย์
ฉันต้องทำตัวให้ฉับไวกับการข้ามถนน ซึ่งจริงๆ แล้วข้ามไม่ค่อยจะบ่อยมากนัก
เมื่อเดินไปถึง...โรงพยาบาลราชวิถี ซึ่งเพื่อนๆ ได้บอกว่าที่นั้นมีตั๋วรถตู้
จากกรุงเทพ-*-ชะอำ
ฉันเดินไปอยุ่ตรงนั้นอยู่พักใหญ่ เพราะซึ้อตั๋วไม่เป็น
เหอะๆๆๆ น่าอายจัง เด็กบ้านนอกอย่างฉัน ทำอะไรไม่เป็นเลยสักกะอย่าง
ไม่นานนัก ฉันก็โทรศัพท์หาพี่ชาย รู้ไหมอะไรเกิดขึ้น
ไอ้พี่ชายบ้าของฉัน มันไม่รับโทรศัพท์
ตอนนั้นแหละฉันอยากจะบ้าตาย อย่างที่บอกใครไม่ได้
แต่อยากกลับบ้านมาก ก็เลย เดินไปต่อคิวซึ่งยาวเหยียด อยู่ข้างๆ ริมถนน
ต่อไปต่อมา ก็รู้ว่าแถวที่กำลังต่ออยุ่นั้น คือ แถวที่ขายตั๋วรถตู้กลับ ชะอำ
เย้......ดีใจจังเลยยยยยยย 5555+...
ระหว่างทาง ฉันนั่งมองแต่ท้องฟ้ายามเย็น มันแปลกดีเนอะ
ที่อยู่ๆ ฉันอยากร้องไห้ เพราะดีใจได้กลับบ้าน
ท้องฟ้าค่อยๆ ลับจากฟ้า ไปเรื่อยๆ จนหายไป ฉันเองก็ยังนั่งอยุ่บนรถตู้
โดยที่ไม่ได้ลุกไปไหนเลย
ทางกลับบ้านฉันจำไม่ได้ เพราะ ถนนมันสร้างใหม่ ทำให้ฉันเกือบจะเลยบ้าน
ของตัวเองไปซะงัน
หลังจากที่ถึงบ้าน โดยที่ฉันเองก็ไม่ได้โทรบอกให้ใครมารับ เพราะอยากจะ
......
...
..
..
.
...
....
..
เซ่อร์ไพร์พ่อกับแม่
เดินเข้ามาในบ้าน น้ำตาของฉันมันก็ไหล ออกมาโดยที่ไม่ได้
ร้องไห้ออกมาเพระความเสียใจ เเต่กลับออกมาด้วย ความดีใจที่หาอะไรไม่ได้อีกเเล้ว
พ่อแม่ต่างก็ ยิ้มเมื่อเห็นลูกสาวที่หายไป เกือบ 3 เดือน กลับมาบ้าน
พวกท่านต่าง ก็ถามโน้นถามนี้ ตามภาษาของคนที่คิดถึง
ฉันดีใจที่ได้กลับมาสู่ความอบอุ่น
ความรักความห่วงใย
ที่พ่อกับแม่มีให้ฉัน
ความรัก ของพ่อกับแม่มันต่างกับความรักของ
ชายหญิงทั่วไปจริงๆ
ลาเว็นเดอร์
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
