นุชรี

ผู้เขียน : นุชรี

อัพเดท: 12 ก.พ. 2008 08.28 น. บทความนี้มีผู้ชม: 3981 ครั้ง

เป็นเรื่องสั้นเกี่ยวกับยาเสพติด


ขอโทษครับ

..ขอโทษครับ..

 

                “แม่!!!!!  เดี๋ยวมานะ”

          “อ้าว  จะไปไหนหละลูก  ค่ำมืดดึกดื่นแล้วมันอันตราย”

          “โอ๊ย   ไปอยู่ทุกวันไม่เห็นเป็นไรเลย”

          “เอาเป็นว่าวันนี้แม่ขอสักวันละกัน”

          “ไม่ได้ๆ  เพื่อนมันรอผมตั้งนานแล้ว”

                ปั้ง!!!!!!!!!!!!!!!................................

                “ไปซะแล้ว  ลูกคนนี้นี่  แม่พูดอะไรไม่เคยเชื่อเลย  เฮ้อ..................”

          น้ำเสียงของผู้เป็นแม่บ่งบอกได้ถึงความเป็นห่วง  ดังขึ้นหลังสิ้นเสียงกระแทกประตูของเอก ลูกชายสุดที่รัก   และขณะเดียวกันเอกก็กำลังขับมอเตอร์ไซด์ไปกับโต เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก  เพื่อที่จะไปรวมกับเพื่อนอีกกลุ่มบนถนนใหญ่

 

                “แม่ง  กว่าจะออกมาได้ เปลืองน้ำลายไปตั้งเยอะ”  เอกบ่น

                “ทำไมวะ”  โตถามด้วยความสงสัย

                “ก็แม่ข้านะสิ จะไม่ให้ออกมาบอกว่ามันอันตราย ไม่รู้จะห่วงไปถึงไหน กูโตแล้วนะโว้ย”

 เอกตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

                “เออน่า.................. มึงก็ทนๆไปเหอะว่ะไอ้เอก คนแก่ก็แบบนี้แหละ”โตพูดปลอบใจเอก

                ทั้งสองขับมอเตอร์ไซด์ต่อไปเรื่อยๆภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิด มีดวงดาวลอยเด่นอยู่เต็มท้องฟ้าควันจากท่อไอเสียรถมอเตอร์ไซด์ของเอกกับโตลอยห่างออกไปเรื่อยๆเหมือนอะไรบางอย่างที่ทั้งสองทิ้งไว้ข้างหลังและไม่คิดจะหันกลับมามอง

 

ไม่นานนัก  เอกและโตก็มาถึงที่นัดหมาย ทันทีที่ทั้งสองมาถึงก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

                “เฮ้ย.......มาช้าจังวะ เค้าจะเริ่มแข่งกันแล้วนะ  มึงสองคนจะลงคู่ไหน” หัวหน้ากลุ่มเพื่อนที่เอกและโตนัดไว้พูดขึ้น

                “จะดีหรอพี่...........วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยเพิ่มทะเลาะกับแม่มา”เอกตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

“เอาเหอะน่า  ใกล้ๆแค่หนึ่งกิโลฯเอง มึงจะได้รู้สึกดีขึ้นไง แก้เซ็งเว้ย”โตยุเอก

“เอ้า!ตกลง ผมขอคู่สุดท้ายละกัน”เอกตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นใจหลังจากหยุดคิดอยู่พักหนึ่ง

“ดีมากไอ้น้อง...........เดี๋ยวพี่จัดให้”หัวหน้ากลุ่มตอบรับคำตกลงของเอกอย่างพอใจมาก เพราะถ้าเอกลงแข่งในคืนนี้ตนจะได้เงินเดิมพันจากคนที่มาดูการแข่งมากขึ้น อาจถึงเป็นหลักหมึ่นหรือหลักแสน เนื่องจากเอกเป็นนักแข่งรถที่มีฝีอ่อนหัด แต่คู่ต่อสู้ของเอกในคืนนี้เป็นแชมป์มาหลายสนาม ซึ่งในหมู่เพื่อนๆที่มาดูก็ไม่มีใครรู้เช่นกันทุกคนคงต้องพนันว่าเอกจะชนะ

 

หลังจากการสนทนาจบลง เอกและโตก็ถอยรถขับมอเตอร์ไซด์ของทั้งสองมาจอดที่ข้างถนน เพื่อรอดูการแข่งรถในค่ำคืนนี้ว่าคู่ไหนใครจะชนะ  ซึ่งในเวลานี้สองข้างถนนในระยะ 100 เมตร ก็เต็มไปด้วยรถมอเตอร์ไซด์ และวัยรุ่นอายุประมาณ 17, 18 ทั้งหญิงและชายที่มารอดูการแข่งรถ ทั้งหมดมีอุดมการณ์เดียวกัน คือต้องการความมันส์และความสนุก

 

“คู่แรก.........เริ่ม”  ฟึ่บ!!!!!! เสียงสะบัดธงเป็นสัญญาณให้ออกรถ

“บื้นๆ...บื้นๆ...บื้นๆ...”

“โว้ววววววววววว......วู้ววววววว........เร็วๆๆๆๆๆๆๆ...........”

เสียงของเหล่าวัยรุ่นที่กำลังเชียร์การแข่งรถคู่นี้อย่างสนุกสนาน เอกและโตก็เชียร์เต็มที่ไม่แพ้กัน ทั้งนี้เพราะคู่แรกเป็นคู่ที่ท้าทายเนื่องจากยังคงมีรถที่สัญจรไปมาบนท้องถนนอยู่นักแข่งสมัครเล่นเหล่านี้จึงต้องหลบซ้ายหลบขวาให้ดี  คู่แล้วคู่เล่าการแข่งขันดำเนินต่อไปเรื่อยจนมาถึงคู่สุดท้ายของค่ำคืนนี้

“ไอ้เอก  ไอ้แจ็ค  คู่สุดท้าย  เตรียมตัวนะโว้ย”  หัวหน้ากลุ่มตะโกนขึ้น

เอกและคู่ต่อสู้ก็นำรถมอเตอร์ไซด์มารอแข่งที่จุดเริ่มต้น ทั้งสองตรวจสภาพรถอีกครั้งและขึ้นคร่อมรถเตรียมตัวที่จะแข่ง

“โชคดีนะเว้ย ไอ้เอก เอาชนะให้ได้นะ” โตให้กำลังใจเอกก่อนการแข่งขัน

“ขอบใจมากเพื่อน” เอกตอบ

ในใจของเอกนึกแต่เพียงว่าคืนนี้ตนจะต้องคว้าชัยชนะมาให้ได้เพราะถ้าชนะเอกจะเป็นฮีโร่ของเพื่อนๆ 

“เอ้า....................... ไอ้เอกไอ้แจ็ค  พร้อมมั้ย” หัวหน้าตะโกนถาม

“พร้อมครับพี่”  เอกกับแจ็คตอบ  พร้อมกับเบิ้นเร่งมอเตอร์ไซด์ เป็นการขมขวัญซึ่งกันและกัน

                “บื้น....บื้น...บื้น......................”

                “3..........2........1..........ฟึ่บ!”หัวหน้านับถอยหลังและสะบัดธงเป็นสัญญานเริ่มการแข่งขัน

                เอกและแจ็คออกตัวจากจุดสตาร์ท เสียงเชียร์ดังมากขึ้นเรื่อยๆ   ทั้งสองสู้กันอย่างสูสีไม่มีใครยอมใคร แจ็คแซงเอก  แต่เอกก็แซงแจ็คคืนได้   เอกยังคงนำแจ็คอยู่จนถึงร้อยเมตรสุดท้าย  เอกมั่นใจว่าตนจะต้องชนะแน่เพราะเส้นชัยอยู่แค่เอื้อม  เอกจึงเร่งสปีทรถเต็มที่    

แต่แล้วสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จู่ๆรถของเอกก็เกิดเสียหลัก หมุนอยู่กลางถนนหลายตลบ ตัวเอกเองก็กระเด็นลอยไปกระแทกกับเกาะกลางถนนแล้วหมดสติไปทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจมาก รีบพาเอกส่งโรงพยาบาล

 

          ในขณะที่ร่างของเอกไปกระแทกกับเกาะกลางถนนนั้น  สติของเอกก็เหมือนหลุดลอยหายไปอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่ง เอกรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมองสิ่งรอบๆตัว  ไม่มีอะไรเลยมีแต่ความมืดและจุดเล็กๆสีขาวที่อยู่ไกลออกไป เอกไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ไม่ใช่สวรรค์  ไม่ใช่นรก ไม่มีใครเลย

                “โต...........ไอ้โต..........ไอ้โต..............มึงอยู่ไหนวะ............พวกมึงทิ้งกูไว้ที่ไหนเนี่ย”

          เอกลุกขึ้นตะโกนเรียกหาโต แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา  เอกทรุดตัวนั่งลงอีกครั้งด้วยความหมดหวัง ทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดเพิ่งขึ้น   สิ่งสุดท้ายที่เอกทำก็คือแข่งรถ อีกนิดเดียวเขาก็จะชนะ แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ???.........เอกนึกได้ว่าตนได้ทะเลาะกับแม่ก่อนที่จะออกมาแข่งรถ 

 

แม่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เอกคิดถึง  เอกนึกถึงสิ่งต่างๆที่ตนได้ทำไว้กับแม่  ทั้งไม่เชื่อฟัง   ทำร้ายจิตใจ ทำทุกอย่างที่แม่ไม่ชอบ  เอกเองก็รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตนได้ทำไว้    เอกเริ่มคิดได้ว่าแม่ยอมทำทุกอย่างได้เพื่อลูก แม่เป็นคนที่ใกล้ตัวเรามากที่สุด รักเรามากที่สุด แต่แม่ก็เป็นคนที่เราทำให้เสียใจได้มากที่สุดเช่นกัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นเอกจึงตัดสินใจลุกขึ้นทันที       

                เอกมอกไปรอบๆกวาดสายตาไปทั่งบริเวณจนเจอแสงสีขาวจุดเล็กๆที่ส่องสว่างอยู่ท่ามกลางความมืดมิด  เอกเดินไปเรื่อยๆ แต่ยิ่งเดินแสงนั้นก็เหมือนว่ายิ่งไกลห่างออกไป.................. 

               

 

 

จัดทำโดย

น.ส.  นุชรี           ชะเอมวัน

โรงเรียนบาลี่วิทยา

 

 

 

 


บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที