Chapter 5
เรื่องราวของพ่อหลังจากนี้ หนูคงรู้แล้ว พ่อไม่รู้ว่าได้จากลูกไปนานเท่าใดแล้ว แต่พ่อก็หวังว่าบนใบหน้าของหนูจะเปื้อนด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานเหมือนตอนที่พ่อเขียนจดหมายนี้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด โปรดรับรู้ไว้เถอะว่า ลูกคือดวงดาราที่พ่อหวงแหนและรักใคร่มากที่สุดในชีวิต
ด้วยความรักและห่วงใยตลอดกาล
พ่อของลูก
เธอนอนกอดจดหมายไว้ในอ้อมอก ดวงตาดูอบอุ่นปนเศร้าหมองชอบกล จากนั้นไม่นานเธอก็หลับไป เธออยากพบพ่อเหลือเกิน รอยยิ้มของเขายังคงงดงามและมีค่าเสมอมาแม้เวลาจะผ่านมานานหลายสิบปีแล้วก็ตาม
หลายวันต่อมา เธอเฝ้าคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาและกำลังจะผ่านไป ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ เธอโทรหาคุณทนายแต่ก็ไม่พบเขา ทนายคนใหม่ที่หนุ่มกว่าจึงมาพบเธอ ถึงจะถูกกดราคาอยู่บ้างแต่ในที่สุดเธอก็ขายโล่ห์รางวัลและหนังสือที่พ่อของเธอแต่งขึ้นได้เงินมามากโข(ซึ่งเธอก็บริจาคส่วนที่เหลื่อหลังจากหักจากค่าใช้จ่ายที่เธอต้องใช้ในแผนการเล็กๆของเธอไปแล้วให้กับมูลนิธิเด็กของหมู่บ้าน)หลังจากนั้นเธอก็ไปกล่าวลาและขอบคุณเจ้าของร้านขายขนมซึ่งเขาเองก็กอดเธอไว้แน่นและร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร เด็กหญิงเดินผ่านสถานที่ต่างๆซึ่งเคยมากับพ่อของเธอ ความทรงจำค่อยๆกลับคืนมาอีกครั้งราวกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
เสียงดังกริ๊ก แม่กุญแจถูกใส่คล้องกับประตูบ้าน หลังจากที่เธอทำความสะอาดครั้งใหญ่เสร็จแล้ว เด็กหญิงใส่ชุดกันหนาวสีแดงและผ้าพันคอที่ถักขึ้นเอง ในมือถือหีบเล็กๆใบหนึ่งซึ่งใส่ของต่างๆ เธอจ้องมองบ้านนั้นอยู่นานก่อน หันหลังเดินออกไป
ตอนนั้นเป็นกลางหน้าหนาวและหิมะหนาก็ปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างจนภาพเบื้องหน้ามีแต่สีขาวโพลน เธอเดินย่ำมันไปเรื่อยๆ เมื่อถึงที่แห่งหนึ่ง เธอก็ก้มลงปัดเศษหิมะจากป้ายหินอ่อน เธอหยิบเอาเค้กสีขาว และแก้วน้ำชาออกจากหีบมาวางไว้ หลักจากจัดชุดชาวางไว้เรียบร้อยแล้ว เธอก็หยิบดอกคาร์เนชันเล็กๆที่ทำจากกระดาษวางไว้ข้างแก้วชา
ลาก่อนคะ คุณพ่อ หนูอยากจะพบคุณพ่อเหลือเกิน
เธอก้าวขาเล็กๆของเธอต่อไป นี้เป็นครั้งแรกของเธอที่ได้ออกเดินทางมาไกลกว่าหมู่บ้าน ภาพที่เธอไม่เคยเห็นกำลังรอเธออยู่เบื้องหน้าแล้ว
สถานีขนส่งอวกาศดูใหญ่โตเหลือเกินเมื่อเทียบกับขนาดตัวของเด็กหญิง แม้แต่สำหรับคนตัวโตๆที่นี้ก็ยังดูเหมือนเมืองคนยักษ์อยู่ดี ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินกันวุ่นวายหมด เธอเดินหาแผนกประชาสัมพันธ์อยู่หลายชั่วโมงกว่าจะเจอและก็เกือบถูกพาไปแผนกเด็กหายอยู่หลายครั้งเหมือนกัน
พนักงานต้อนรับสาวยิ้มแย้มให้เธอ เธอจึงยิ้มตอบให้เจ้าหล่อน
ขอโทษนะจ้ะหนู เราไม่ขายตั๋วให้เด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดปีหรอกนะ
เด็กหญิงทำหน้ามุ่ย ก่อนเขย่งเท้าขึ้นกล่าวต่อ
แต่หนูว่าหนูอายุมากกว่าคุณอีกนะคะ ได้โปรดเถอะคะ จะให้หนูทำอะไรก็ได้ หนูทำขนมได้เกือบทุกอย่างทำงานบ้านก็ได้คะ
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
