เหมือนจะเป็นเรื่องง่ายที่บอกว่า รู้สักแต่ว่ารู้ เห็นสักแต่ว่าเห็น ได้ยินสักแต่ว่าได้ยิน ...... เมื่อความมีอุปทานยังยึดมั่นอยู่ใจมันไม่สักแต่ว่าไปตามทฤษฏี แล้วทำอย่างไรล่ะ เราก็เอาตัวสักแต่ว่านี่แหละเป็นเครื่องทดสอบเราเรื่องไหนที่ทำให้เรา สะดุ้งสะเทือน เรื่องนั้นแหละที่เราจะต้องทบทวนใส่ปัญญาลงไปว่าทำไมเราถึงสะดุ้งสะเทือน เช่นเรื่องการตายเราก็เห็นข่าวว่ามีคนตายทุกวันไม่รู้สึกอะไรแต่เมื่อคนใกล้ตัวเราตายนั้น ใจสั่นสะเทือนไปทั้งใจเป็นเรื่องปกติ แต่ต้องคิดไตร่ตรองด้วยปัญญาให้ไวว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดาจะตายช้าตายเร็วก็ต้องตายอยู่ดี เมื่อมีเหตุให้ดับก็ต้องดับ แล้วการตายไม่ใช่ที่สุดแห่งการเดินทางก็แค่เปลี่ยนร่างใหม่เท่านั้นเอง สิ่งนี้ผมก็เขียนได้แต่ไม่รู้ว่าถ้าเจอสถานการณ์จริงจะทำได้อย่างที่เขียนรึเปล่าแต่ยังไงก็ดีกว่าไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรเลย พอเผชิญหน้ากับสถานการณ์อย่างน้อยเราก็มาคิดทบทวนจากงานเขียนนี้ได้ สรุปก็คือเมื่อไหร่ที่มี ตัวเรา ของเรา เมื่อนั้นมีทุกข์ การแยกใจจากตัวเรา ของเราได้ เมื่อนั้นเป็นสุข ส่วนวิธีแยก กายกับใจนั้นก็คือ กรรมฐาน ผมจะใช้กรรมฐานน้ำเย็น เป็นหลัก เมื่อใจมีหลัก ก็จะสามารถพัฒนาใจได้ จะบรรลุไม่บรรลุไม่สำคัญ ขอให้เห็นใจตัวเองนั้นคือเห็นธรรม สักแต่ว่าเป็นธรรมะที่สั้นแต่ถ้าทำได้ทุกเรื่อง สักแต่ว่าก็จะกลายเป็นธรรมะขั้นสุด
บทความนี้เกิดจากการเขียนและส่งขึ้นมาสู่ระบบแบบอัตโนมัติ สมาคมฯไม่รับผิดชอบต่อบทความหรือข้อความใดๆ ทั้งสิ้น เพราะไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นความจริงหรือไม่ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรอง และหากท่านพบเห็นข้อความใดที่ขัดต่อกฎหมายและศีลธรรม หรือทำให้เกิดความเสียหาย หรือละเมิดสิทธิใดๆ กรุณาแจ้งมาที่ ht.ro.apt@ecivres-bew เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกจากระบบในทันที
